'Juist in een polikliniek moet er geestelijke zorg zijn'

Wordt dat ‘lijden loutert’ niet veel te veel gebruikt?

‘Veel te veel. Ik vind het eigenlijk een hele nare uitdrukking. Lijden overkomt je en dat is gewoon shit. Daar is niets romantisch aan. Pas achteraf kun je zeggen: ik heb er wat aan gehad.’

Wat je ook veel hoort: ‘God geeft je het kruis dat je kan dragen’.

‘Heb ik ook niks mee. Wat ze ook wel zeggen: “Marfan is niet voor watjes. Je doet het geweldig”. Alsof God een ziekte voor je uitkiest. Die vluchtelingen die nu aan de Macedonische grens in de regen staan. Is dat het kruis dat God voor hen heeft uitgezocht? Dat is niet mijn God hoor. Hou nou toch eens op.’

Aan zoveel mogelijk dingen meedoen of de veilige geborgenheid van het klooster.

‘Dat aan alles meedoen krijgt al snel iets geforceerd en daar word je doodmoe van. Voor je het weet ben je overspannen. Laat mij maar met grote regelmaat in dat klooster zitten. Ik heb in het ziekenhuis veel aan tracties moeten liggen, aan gewichten dus. Je mag dan helemaal niets meer. Die rustmomenten hebben me goed gedaan. Als je niets anders mag dan stilliggen, geeft dat ook weer heel veel vrijheid. Het klooster geeft me op dezelfde manier rust. En er is constant gebed om je heen.’

‘Ik kom veel in poliklinieken, voor controle of zo. Daar ontbreekt het juist aan bidden. Erg veel geestelijk verzorgers zie je er niet. Die zijn in de kapel of op de ziekenzalen. Terwijl ze in die poliklinieken zo hard nodig zijn. Daar krijgen mensen te horen: we hebben de scan bekeken en er zit iets wat er niet hoort te zitten. Je loopt de kamer van de specialist uit, en wat dan? Dan loop je alleen door die lange gangen van de het Radboud of het AMC naar zo’n betonnen parkeergarage. Daar stokt dan het gebed. Dat is killing.’

*

Het hele interview van Stijn Fens met Holkje van der Veer staat in de papieren Trouw van 12 maart 2016.

Eerder verscheen: Holkje hoopt op nieuw vrouwenklooster