In naam van de volledige insluiting creëren we steeds weer nieuwe uitsluiting’, schrijft Erik Borgman in zijn column op debezieling.nl over vasten, stof en as.
Sociale cohesie is de nieuwe 'heilige graal’, zou je kunnen zeggen. Maar we proberen die niet te vinden, zoals vroeger via een weg met ontberingen en beproevingen, zoals bij de graal gepast is. Dat kunnen we ons niet langer permitteren, denken we. We proberen cohesie te máken.
In naam van de volledige insluiting creëren we steeds weer nieuwe uitsluiting. Nu homoseksualiteit is geaccepteerd, is de rokende alcoholist die zich niet wil laten behandelen de nieuwe engerd. Die ons bovendien straks ook nog veel geld gaat kosten, dus is er alle reden hem te dwingen zich aan te passen. Of anders zoekt hij het zelf maar uit.
Aswoensdag is nog idioter dan carnaval. Met carnaval vieren we dat het leven sterker is dan elke ordening. Kat en hond hossen arm in arm door de straten, en engel en duivel staan in een hoekje te zoenen: als dat geen teken is van het koninkrijk van God, wat dan wel?
Maar met Aswoensdag tekenen we ons met de dood: een kruis van as. Wij zijn geen 'wij’. Ieder van ons behoort tot de 'zij’ die 'wij’ het liefst uit zouden bannen om het leven veilig en overzichtelijk te maken.
In de Aswoensdagviering waaraan ik deelnam was een piepklein kindje aanwezig dat nog in de kinderwagen lag. Symbool van nieuw leven, zeker, maar evenzeer een teken dat alles wat we nu zijn stof is en tot stof zal terugkeren.
Als we het bestaan van dit kind echt serieus nemen, zal niets zonder meer blijven wat het lijkt.
*
Lees de hele column van theoloog en lekendominicaan Erik Borgman op www.debezieling.nl
