omend najaar zendt Katholiek Nederland TV een portret uit van twee van de jonge dominicanen. Richard Steenvoorde zwaaide de cameraman uit en mijmerde na: over religieus leven, media en de vasten.
‘Kun je dit witte papier even vasthouden?’; vraagt de cameraman vriendelijk. Braaf knik ik ja. Vervolgens richt hij zijn camera op het papiertje om te ‘witten’. Alsof mijn habijt niet wit genoeg is, denk ik nog. Of zit er een koffievlek op? Snel kijk ik nog even naar beneden voordat het interview begint. O nee, toch niet. Ik moet nog even wachten. Het gaat om wat anders. Er moet ‘gewit’ worden.
‘Witten’ zorgt ervoor dat de camera een soort neutrale basis-meeting heeft van het licht. Op grond van die meeting corrigeert de camera dan de wisselingen in de lichtval die ontstaan omdat bijvoorbeeld de zon even verdwijnt, en het licht van het raam grijzer wordt.
De cameraman kwam naar Oxford om Stefan Mangnus en mij te filmen voor een documentaire over de nieuwe aanwas van dominicanen in Nederland. We zijn eerst gevolgd in Nederland en daarna in Oxford. Ook zijn er een paar Nederlandse en Engelse broeders geïnterviewd. Ik ben benieuwd naar wat het zal gaan opleveren.
Eigenlijk is de documentaire ook een soort basismeting, gemaakt door een buitenstaander, van het proces waar we als Nederlandse dominicanen nu mee bezig zijn. We zitten er soms zo midden in, dat we bijna niet goed meer kunnen zien hoe dat er allemaal van buiten uit ziet. Sommige vragen tijdens het interview vond ik interessant, omdat daaruit bleek dat wat voor mij voor de hand lag, voor de interviewer een grote verrassing was.
En zo werd het interview ook voor mij zelf een soort 0-meeting. Waar sta ik nu, na 2,5 jaar in de Orde? En zal ik mijzelf ook herkennen in het beeld dat ontstaat in de documentaire? En wat zullen anderen, medebroeders, familie en vrienden ervan vinden?
Ik merk dat er in mij verschillende gevoelslagen zijn. Sommige zijn wat tot rust aan het komen, zeker nu mijn huis verkocht is. Die zorg is weg. Maar hoe zal het verder gaan? Zal ik straks, na de tijd in Oxford, weer mijn plaats in Nederland kunnen vinden? Soms is er verdriet in mij dat ik mijn familie en vrienden te weinig kan zien. En natuurlijk heb ik carnaval weer enorm gemist.
We zijn begonnen aan de Vastentijd, de voorbereiding naar Pasen. Een natuurlijk moment, een soort 0-meting, om weer even de balans op te maken: waar sta ik? Waar ben ik mee bezig? Waar hoop ik op? Waar doe ik het voor?
En dat in de hoop en verwachting dat we met Pasen kunnen zien wie en wat voor ons echt belangrijk is.
