e oproep tot bekering is een drievoudige.
Alleen door op ooghoogte te zijn met de uitgeslotenen en er te blijven tot je weer verder trekt, kan de demon van het isolement worden verdreven. Dan ontstaat er genezing en heling, een nieuwe ruimte, een nieuw perspectief die in het evangelie het rijk Gods heet.
Op het eind van het evangelie van vandaag (Mc. 6, 6b-13) staat dat de leerlingen de mensen oproepen tot bekering. Deze oproep mogen wij ons aantrekken, ook als kerkgemeenschap. Ik lees het als een drievoudige oproep.
Een oproep aan de gemarginaliseerden om niet bij de pakken neer te gaan zitten, maar om, met hulp van anderen, op te staan, moed te vatten, een nieuwe ruimte te betreden.
Een oproep, vervolgens, aan de bovenlaag van de samenleving die zich veilig voelt in zijn comfortzone: kijk om je heen, zie wat je kunt doen en bezin je op wat je nalaat. Een van de schrijnendste voorbeelden van dit soort isolement is het onlangs door de journalist Joris Luijendijk beschreven vacuüm waarin de speculerende zakenbankiers verkeren, die geen enkel zicht meer hebben op en voeling hebben met wat ze aanrichten.
En ten slotte is het een oproep aan de kerk, om het sociale, morele en culturele vacuüm waarin verschillende groepen van de samenleving zitten, te helpen doorbreken. Dit is des te nodiger nu een zekere tweedeling in de samenleving tussen lager- en hoger opgeleiden steeds duidelijk wordt.
In de kerk vraagt men zich vaak af wat haar functie nog is. Mijns inziens is die functie duidelijk: Gods rijk verkondigen in navolging van Jezus Christus. Dat veronderstelt gelijkopgaand een praktijk waarin zich iets van dat rijk van God aandient, een wereld waarin mensen en groepen mensen niet meer op zichzelf worden teruggeworpen.
*
Uit de preek van Leo Oosterveen o.p. in het Oecumenisch City Pastoraat in de Stevenskerk in Nijmegen, op 12 juli 2015. Lees hier de hele tekst.
