Vincent Shigeto Oshida werd geboren in Yokohama in 1922 en groeide op in een traditioneel boeddhistisch-shintoïstische familie. Als kind van zes begon hij met zijn vader zenmeditatie te beoefenen: ‘Ik leerde mediteren zoals ik rijst met stokjes leerde eten: het was iets heel natuurlijks’.

Na zijn twintigste ontmoette hij pater Hoybers. Deze Jezuïet maakte een diepe indruk op de jonge Oshida: ‘In hem ontmoette ik voor het eerst een echt spiritueel mens, een vrij man in wie ik Christus voelde’. Oshida liet zich dopen en wilde priester worden. Hij ging naar Canada om theologie te studeren.

Toen hij 26 was gebeurde er opnieuw iets dat zijn leven ingrijpend zou veranderen: tijdens een zwempartij met medeseminaristen werd hij ternauwernood gered van de verdrinkingsdood. Dit had enerzijds tot gevolg dat zijn lichamelijke gezondheid ernstige en blijvende schade opliep. Hij zou nooit meer gezond worden. Eén long moest worden verwijderd en zijn conditie was zo slecht dat er opnieuw werd gevreesd voor zijn leven. Zijn sterke wilskracht en de gedachte dat hij de kerk niet kon achterlaten als een ‘bolwerk van burgerlijkheid’ sleepten hem er echter door. Na deze ervaring besloot hij in te treden in een klooster.

Tijdens een bezoek aan de Nijmeegse zengroep.

De vele periodes van ziek zijn en lijden zorgden anderzijds voor spirituele rijping en diepe inzichten. Oshida trad in bij de Dominicanen. Ook bij hen had Oshida echte spiritualiteit ontmoet, en deze orde kon hem, in tegenstelling tot die van de Jezuïeten, de vrijheid geven om zijn latere idealen te verwezenlijken. Door de strenge kloosterroutine werd hij echter opnieuw ziek. Dit maal ging dat gepaard met een periode van diepe geestelijke duisternis, maar ook deze keer leidde de crisis tot nieuw inzicht.

In de oorlog had hij in Japan voedselbedelingen georganiseerd voor de armen in Tokyo. Zelf zegt hij daarover: ‘Plots realiseerde ik me dat niet de adem van de ándere wereld mij had gedreven, maar de geur van mijn eigen ego!’ Van toen af zocht hij de vrijheid om zich geheel door de stem van God te laten leiden.

Na weer een ziekbed besloot Oshida als kluizenaar in Japan te gaan leven. Tot zijn verbazing waren er anderen die zich bij hem aan wilden sluiten, en zo ontstond een groep die uiteindelijk onderdak vond nabij het dorpje Takamori aan de voet van de beroemde berg Fuji.

Takamori Soan werd een religieuze gemeenschap van zowel mannen als vrouwen, gebaseerd op armoede, hard werken in direct contact en harmonie met de natuur, zenmeditatie en contemplatie. Hier worden oorspronkelijke christelijke kernwaarden, zoals een zich gedragen weten door God, vreugdevolle armoede en openheid naar anderen, geïntegreerd in een Japanse levenswijze.

Takamori Soan is een open, gastvrije gemeenschap waar mensen welkom zijn om voor kortere of langere tijd het leven van de gemeenschap te delen, onafhankelijk van religieuze overtuiging, sekse of sociale klasse.

Pater Oshida wordt een pionier genoemd van de interreligieuze dialoog. Zelf geeft hij er de voorkeur aan te spreken van ‘ontmoeting in de diepte’. Directe en gedeelde ervaring worden door hem van veel grotere betekenis geacht dan intellectuele discussie. Het samen vieren van de eucharistie, aanwezig zijn in de stilte, en persoonlijke ontmoeting staan centraal.

Pater Oshida was een man met een sterke wil in een broos lichaam, zeer betrokken, open en recht door zee in de communicatie met anderen. Zijn leven en de gemeenschap van Takamori Soan zijn voor velen een bron van inspiratie geworden.

Hij overleed op 6 november 2003, op 88 jarige leeftijd.

*

De citaten zijn uit: Rijk is slechts wie wijs is. Interview met Lucette Verboven, in de reeks Estafette-gesprekken. Dit interview is opgenomen in het boek Pelgrim in het leven.

Klik hier voor meer kopstukken uit de dominicaanse traditie. Mist u een belangrijke figuur? Neem contact op.

Klik hier voor de website van Zengroep Oshida