ebed is een bad nemen in Gods genegenheid en daarin worden omgevormd.
Van alle kanten komen nu mensen behept met kwalen naar hem toe. Maar op het moment dat hij de mensen in zijn ban heeft – &Iedereen zoekt u’ – breekt Jezus uit de bewoonde wereld, het duister van de nacht in, om te bidden. Het lijkt wel een vlucht. Heeft hij genoeg van mensengedrang voor zijn deur?
Hij bidt. Wat is dat: bidden?
Het is niet allereerst: een verlanglijstje voorleggen aan God, de AllesKunner tegenover wie ik niets ben en niets kan. Het is eerder: tijd en ruimte maken voor het wonder van mijn bestaan: ik ben gewenst, het wordt me als gegund. En God is de AllesGunner, die niets liever wil dan dat ik helemaal tot uitbloei kom.
Gebed is een bad nemen in Gods genegenheid en daarin worden omgevormd, om anders te gaan kijken naar onszelf en anderen. Met de ogen van God: zonder oogkleppen, belangeloos, met verwondering en respect. Alleen zulk een manier van kijken kan onze zieke wereld genezen.
Afgelopen week maakte ik – door de imam uitgenodigd – het Vrijdagmiddaggebed mee in de Surinaamse moskee te Zwolle. De iman preekte: Wat moeten we antwoorden als men ons uitleg vraagt over verschrikkelijke dingen die anderen in de naam van de islam doen? Niet allereerst praten, maar het goede gezicht van de islam laten zien. Door een goede buurman of buurvrouw te zijn, vriendelijk, open en gastvrij.
De kracht en inspiratie daarvoor moet je wel ergens vandaan halen. De moslims, eerbiedig knielend en diep voorover buigend en elkaar ervoor en erna hartelijk begroetend en omarmend, lieten mij zien waar die vandaan komt: uit contact met een Aanwezigheid die niet van deze wereld is. Dat is: je laten opnemen in een uitstraling van genegenheid, ontferming en geduld die overeind blijft in deze harde wereld.
*
Ontleend aan de preek van Jozef Essing o.p., 8 februari 2015 in de Dominicuskerk Utrecht. Gelezen: Marcus 1, 29-39. Klik hier voor de volledige tekst.
