ijbelverhalen lezen is als het eten van een tompouce.
Ik neem aan dat u weet wat een tompouce is. Tompouce op zijn Frans geschreven. Ik vind een tompouce heerlijk. Maar ik heb een probleem. Ik weet nog steeds niet hoe ik een tompouce moet eten. Als ik te hard op de bovenkant druk of erin probeer te snijden, vliegt de zachte en aangename vulling alle kanten op.
Onlangs liep ik het restaurant van de Hema in Nijmegen binnen. Je zit daar goed, mooi uitzicht op de oude Waag, het standbeeld van Marieke van Nimwegen én op de viskraam van Wilma Graat.
Op mijn dienblad stonden koffie en… ja zeker, een tompouce. Toen viel mijn oog op een tekst op één van de muren van het restaurant: is een tompouce eten moeilijk? Ik dacht: daar heb je het, nu word ik gered. Maar viel dat tegen. Ik las: het is moeilijk omdat onze koks de vulling zo lekker maken.
Ik bleef verbijsterd staan. Weet u waarom? Om die uitleg? Een beetje, maar vooral omdat het toen ineens door mijn hoofd flitste: het eten van een tompouce vertoont overeenkomsten met het lezen van Bijbelse verhalen.
Bijbelverhalen even lezen als een mededeling, een reclameboodschap of een krantenbericht is net zo onverstandig als zo maar in een tompouce happen. Ze glippen tussen je handen en tanden door.
Waarom zijn die verhalen zo verrassend, zo smeuïg en onderhoudend? Ik denk: omdat de schrijvers zulke goede vertellers zijn. Maar met die vaststelling heb ik het Bijbelverhaal nog niet echt gelezen. Ik heb letters, woorden en zinnen gelezen, maar dat betekent niet dat ik de inhoud en de bedoeling verstaan heb.
Ernst Marijnissen o.p.
En er is nog een overeenkomst! Hoe vaak ik ook een tompouce eet, het lukt maar niet dat helemaal goed te doen. Hoe dikwijls ik mij ook buig over hetzelfde Bijbelverhaal, ik ben nooit uitgeleerd. Altijd weer die vraag: wat staat er eigenlijk?
*
Begin van de preek van dominicaan Ernst Marijnissen op 22 februari in de kloosterkapel van Huissen. Lees hier de volledige tekst.
