nreine geesten zijn bang wanneer ze zich herkend voelen. Ze beginnen te roepen en te schreeuwen.
Er zijn vandaag, zoals in Jezus’ dagen, mensen die het voor het zeggen hebben. Ze hebben een mandaat gekregen, een opdracht of een functie en ontlenen daar gezag aan. Dat geldt voor de burgemeester, de bisschop, de hoogleraar, de rechter. Mensen die het goede samenleven moeten ordenen en bewaken. We hebben dat nodig. We kunnen dat niet missen.
Maar het gevaar bestaat dat gezag zichzelf gaat verabsoluteren. Dat het de voeling met het concrete leven verliest. Dat is zeker niet steeds uit kwade trouw. Integendeel. Sommigen menen dat ze zodoende een goede zaak dienen. Het heet dat de traditie dient behouden te blijven. Dan dreigt het gezag de baas te worden. Desnoods ten koste van het leven.
Het leven echter is een immer vliedende stroom. Alles verandert voortdurend. Niets blijft hetzelfde. In die stroom staan we. Alleen wie voeling houdt met die stroom kan een levengevend woord spreken.
Misschien heeft zo iemand wel iets te zeggen. Daar zien we vandaag naar uit. Naar mensen die iets te zeggen hebben, omdat ze vanuit ervaring spreken. We hebben het toch meegemaakt, dat mensen massaal afhaakten van het kerkelijk spreken, omdat er geen verbinding met het concrete leven meer was?
Onreine geesten zijn bang wanneer ze zich herkend voelen. Ze beginnen te roepen en te schreeuwen. Ze voelen zich in het nauw gedreven. Ze gaan het gesprek niet aan. Ze kunnen niet luisteren naar een andere stem. Ze verdragen geen afwijkende mening. Een nieuwe leer met gezag wil de kwaliteit van het goede leven bevorderen. Daarom staat ze open voor gesprek.
Ignace D’hert o.p., ontleend aan de wekelijkse preeksuggesties van de Vlaamse dominicanen: www.preekvandeweek.be
