Leven in verbondenheid’ wilde ze, en dat is ze gaan doen. Lekendominicaan Ineke van Cuijk (62) woont sinds oktober in de dominicaanse communiteit van Huissen. 'Je weet nooit precies waar je aan begint, maar je wordt gedragen.’
Ineke van Cuijk o.p.
En dan koers je op je pensioen af, en ga je een nieuw avontuur aan door in een klooster te gaan wonen. Een mannenklooster nog wel, zij het dat er in dit klooster al vaker vrouwelijke huisgenoten zijn geweest.
De communiteit van het Dominicanenklooster Huissen heeft nu tien leden, waarvan er twee buitenshuis wonen. Ineke van Cuijk is de derde lekendominicaan die verbonden is met een communiteit van broeders. In en om het klooster van Zwolle wonen twee lekendominicanen.
Ineke is niet op kamers gegaan, vertelt ze, maar is 'volwaardig lid van de communiteit, met alle rechten en plichten’. We spreken elkaar in haar keurige kloosterkamer. Behalve deze sfeervolle zit- en werkkamer heeft ze nog een slaapkamer, maar dat is het dan.
Het is een grote stap, maar ze is er in een aantal jaren naar toegegroeid. Ze woonde lang in Apeldoorn, studeerde theologie en werkte in het onderwijs. Ze voedde twee dochters op, na het vroege overlijden van haar man deed ze dat alleen. Zeven jaar geleden werd ze pastoraal werkster in de parochie de Levensbron, Lingewaard.
Toen ze in de regio Huissen kwam werken en wonen – in een grote pastorie in Angeren – zocht ze 'een spiritueel thuis’, zegt ze. Dat vond ze in het klooster van de dominicanen en in de dominicaanse traditie. Ze werd lekendominicaan en deed in 2011 eeuwige professie.
Het laatste jaar dacht ze na over het vervolg van haar leven. 'Het laatste jaarthema van de DLN was “tot gemeenschap geroepen”. Dat was raak’, zegt ze. 'Ik verlangde ernaar om in een gemeenschap te leven, met een gebedsleven, deel te zijn van een groter geheel en daar ook zorg voor te dragen.’
Voor de zomer vroeg ze via prior Henk Jongerius of er 'ruimte was in huis en hart’, en dat was er. De ontvangst, half oktober, was allerhartelijkst. 'Ik voel me hier geaccepteerd en thuis’, zegt Ineke. 'Ik weet ook dat ik er niet romantisch over moet doen: ook in een klooster kom je elkaar tegen als je chagrijnig bent.’
Ineke in haar zit- en werkkamer in het klooster.
Sommige mensen denken dat ze zich in het klooster begraaft, 'maar dat is niet zo. Dominicanen zijn juist erg naar buiten gericht. Dit is een druk en vol huis. Als ik met pensioen ben, wil ik graag meer voor het klooster en de kapelgemeenschap betekenen. Er komen hier duizenden mensen per jaar’.
Ineke moest een heleboel wegdoen. 'Ik had een groot huis en hoefde jaren niets echt op te ruimen’, gniffelt ze. 'Daarnaast is het ook wennen voor mijn dochters: ze hebben geen ouderlijk huis meer, ze komen hier op bezoek.’
Ineke heeft een protocol ondertekend, waarmee ze de rechten en plichten als lid van de communiteit heeft aanvaard. Ze doet mee met de leesdiensten en probeert zoveel mogelijk de lauden, de vespers en de maaltijden mee te maken.
Of het een succes wordt weet je nooit van tevoren. 'Toen ik trouwde wist ik ook niet waar ik aan begon’, zegt ze. 'Maar ik ben niet van het voorzichtige: je springt erin, er is altijd een vangnet, je wordt immers gedragen?’
'Ik verheugde me het meeste op het gevoel samen ergens voor te staan’, zegt Ineke. 'De dominicaanse traditie is een thuis en ik wil mee naar buiten treden met de blijde boodschap, want ik kan er niet over zwijgen.’
Wat die boodschap is? Ineke van Cuijk is even stil en zegt dan eenvoudig: 'Dat het goed is om mens te zijn, om kind van God te zijn’.
*
Klik hier voor informatie over de communiteit van Huissen en hier over het centrum. En klik hier voor meer informatie over de lekendominicanen.
Tekst: Arjan Broers
