e bewoners en studenten van Blackfriars, het studiehuis van de Engelse dominicanen in Oxford, doen ook sociaal werk op straat. Richard Steenvoorde verhaalt erover, in een &bericht van de overkant’.
De ingang van Blackfriars, hartje Oxford.
Harde lijnen doorgroeven zijn gezicht, getekend door een leven op straat. Maar vanavond is van die hardheid weinig meer over. Dikke tranen biggelen over zijn stoppelige wangen. Met een gesmoorde kreet vraagt hij om onze aandacht. Of we even met hem willen praten? Een onmiskenbare alcohollucht drinkt zich aan ons op. Hij heeft slecht nieuws gehad. Maagkanker. Diep verdriet op een bankje. Het is koud.
Een student in rokkostuum loopt voorbij. Een fles wijn onder de arm, druk in de weer met zijn mobiele telefoon.
We staan stil. Ik ga zitten. Mijn medebroeder knielt neer op straat. Lust u thee? En misschien een boterham? Nee, geen kaas. Verdriet en honger wisselen elkaar af. Zo zitten we daar een tijdje. En luisteren naar een onsamenhangend verhaal dat de man met horten en stoten probeert te vertellen. Totdat we weer verder moeten. Er wachten nog meer mensen op soep, thee, wat vast voedsel, een luisterend oor. Wat kun je doen?
Natuurlijk, er zijn sociale voorzieningen. En het kan allemaal veel beter. Maar perfect wordt het nooit. Er zullen altijd tranen zijn die de bureaucratie niet kan zien. Er zullen altijd mensen tussen wal en schip vallen. Wie kijkt daar naar om?
Hier in Oxford zijn veel initiatieven, soms los van, maar meestal in aanvulling op, wat er door de officiële instanties aan werk gebeurd. Hier werken professionals en studenten samen. En ik denk dat dat op zich goed is. De overheid heeft niet het monopolie op het doen van goede dingen. Soms kunnen vrijwilligers op plaatsen komen waar professionals niet kunnen komen. Of op bepaalde momenten, een koude maandagavond, buiten kantooruren.
Hoort het bij de missie van een beginnend dominicaan om de straat op te gaan? Moet er niet gewoon gestudeerd worden? Ik denk dat het een het ander nodig heeft. Als ik alleen maar achter de boeken zit, zonder aandacht te hebben wat er om mij heen in de gemeenschap of op straat gebeurd, dan gaat het fout.
Geheel rechts: een dakloze (hij heet Carl) op de stoep van Blackfriars (november 2012).
Maar het gaat ook fout als ik alleen maar op straat zou zijn, en geen tijd meer zou nemen om te bidden, te studeren en te ontspannen. Het is zoeken naar een balans tussen het een en het ander. Als ik kan helpen door in te vallen voor een student met een essay-deadline, dan is dat wat ik kan doen.
Met bijna lege tassen lopen we terug langs uitpuilende etalages. In een portiek scharrelt een vrouw haar slaapplaats bij elkaar. Dankbaar neemt ze de laatste boterhammen aan: &Veel zegen over jullie werk, broeders’. Nu zijn wij aan de beurt om te ontvangen.
Richard Steenvoorde o.p.
Stil geworden lopen we verder. Onze zwarte cape klappert in de opstekende wind. De Advent is begonnen. Kerstmis komt in zicht…
Hartelijke groeten van de overkant,
Richard
