ees verstandig: bereid je voor op wat onmogelijk lijkt.
Misschien moeten we het eerst weer gaan zeggen: 'Hier is jouw God, onze God, mijn God’. Hier, in mijn verhouding met mijn kinderen en kleinkinderen, hoe moeizaam die misschien ook is. Hier, in mijn wijk en mijn stad, hoe een zooitje het misschien ook geworden is. Hier, in ons land, in Europa, in deze gewelddadige, gevaarlijke en onzekere wereld, hoe ingewikkeld we de situatie ook weten te maken.
Het lijkt er vaak op dat we kampioenen van de voorwaardelijkheid zijn geworden. Wij lijken onszelf te hebben aangeleerd dat je alleen moet investeren in wat gegarandeerd iets oplevert, dat het mogelijk is alleen afhankelijk te zijn van wat je niet in de steek kan laten. Wij neigen tot ontrouw uit angst dat de ander misschien ooit ontrouw zal zijn, doen pijn uit angst voor de pijn die we anders misschien zullen tegenkomen.
'Ik ben toch niet gek’, schreeuwt de Mediamarkt in onze naam uit. En wij lijken ermee in te stemmen: het laatste wat we willen is dat we voor gek kunnen worden versleten. Dus cultiveren we ongeloof en wantrouwen om te voorkomen dat anderen ons geloof en ons vertrouwen zouden beschamen.
Breek daar nou eens mee, is de oproep van de advent. Wees nu eens echt verstandig en bereid je voor op wat onmogelijk lijkt. Leg er een weg voor aan, al is het dwars door de woestijn. Roep dat het komt, ook als je dat zelf niet zo zeker weet en niemand het lijkt te horen. Wijs aan waar het zich aandient, ook al is daar waar je wijst datgene waar je naar uitkijkt vooral afwezig.
Want waar de afwezigheid ervan tot bewustzijn komt, komt het in het verlangen ernaar aanwezig.
Uit de overweging van theoloog en lekendominicaan Erik Borgman op de tweede adventszondag, Dominicuskerk Utrecht. Lees hier de volledige tekst.
