lke eerste zondag van de maand om 19.00u houdt een groep mensen een wake bij het uitzetcentrum bij vliegveld Zestienhoven. Ben Vocking o.p.: &We kunnen en willen niet instemmen met de repressieve houding van onze regering’.
door Ben Vocking o.p.
Een paar weken geleden werd er weer druk uitgeoefend op staatssecretaris Teeven vanwege het uitzetten van zieke mensen naar hun land van herkomst, waar ze de benodigde medicijnen niet kunnen krijgen en dus ten dode zijn opgeschreven.
Bovendien verzet Teeven zich tegen de 'bed-bad-en brood’ regeling, die sommige burgemeesters van de grote steden weer ingesteld hebben. Iemand van de VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR, die onlangs in ons land op bezoek was, liet duidelijk horen, dat mensen niet zo maar op straat gezet mogen worden zonder enige hulp. Hij zei daar bij Teeven op te blijven aandringen.
Achter de gebouwen van het vliegveld 'Rotterdam-The Hague’ bevindt zich een van de uitzetcentra, waar mensen zonder verblijfsvergunning opgesloten worden, om o?f uitgezet te worden o?f (als dat niet lukt) na vele maanden weer op straat gezet te worden. Dan worden ze opnieuw aan hun lot overgelaten.
Elke eerste zondag van de maand komt er een groep om zeven uur 's avonds bijeen om ter plekke een wake te houden van ongeveer drie kwartier. Dat gebeurt al voor de honderd zesde keer, dus al ruim acht jaar. We zijn daar altijd met ruim veertig mensen.
We zingen als openingslied:
Alle mensen zusters broeders, waarom niet in Rotterdam,
sterken voor de zwakken hoeders, nergens haat om ras of stam.
Vrij stroomt water uit de zeee?n, van de bergen overal,
zoveel druppels recht en vrede die de wereld winnen zal.
Tegen alle donderwolken, tegen hard asielbeleid,
Zingen wij en blijven waken, weg de onbarmhartigheid!
’t Is e?e?n wereld of ge?e?n wereld, wie verstaat dat nog steeds niet?
Wees minister niet sinister, zing nu een bevrijdingslied!
Connie van de Broek van de Stichting ROS (Rotterdams Ongedocumenteerden Steunpunt) zorgt er altijd voor dat er een spreker is, die over deze problematiek het een en ander naar voren brengt. Onlangs was het een man, die over zijn vluchtverhaal sprak en een vrouw, die een tijd aanwezig geweest was bij het 'hek’ tussen Mexico en de V.S. In het verleden hebben ook Erik Borgman en Andre? Lascaris bij deze wake het woord gevoerd.
Daarna krijgen we altijd informatie van de kant van mensen, die in het centrum bij de gedetineerden op bezoek gaan. Dat is overigens niet voor een ieder weggelegd. Uitnodigingen moeten van de mensen zelf komen via de aanwezige pastores. Sommige anderen nemen aan de kerkdiensten deel. Deze mogen echter weer niet bij de mensen op bezoek.
Onlangs kregen we te horen, dat een man, die hier jaren geweest is, gewelddadig uitgezet was en gescheiden werd van zijn vrouw en drie kinderen. ('Dat had hij kunnen weten toen hij hier een vrouw nam en zij samen ouders werden van kinderen’, aldus het ministerie of de IND.)
Connie brengt ons altijd op de hoogte van wat er de laatste maand met asielzoekers gebeurd is in de verschillende Europese landen. Elke maand horen we weer hoe mensen, die uitgezet zouden gaan worden, zichzelf van het leven beroofd hebben of in het land van herkomst omgebracht zijn.
Waarom deze wake, hier, in Zeist, in Amsterdam…? Op deze manier laten we zien dat we niet kunnen en willen instemmen met de repressieve houding van onze regering. Al jaren wordt er geroepen dat er in de aangrenzende landen gei?nvesteerd moet worden, omdat mensen daar beter hun draai kunnen vinden. Dat klinkt mooi, maar dan is het zaak, dat dat gedaan wordt. Er is in die richting nog niets te bespeuren.
Met name is deze wake belangrijk aan mensen te laten horen en voelen, dat er aan hen gedacht wordt. Er zijn mensen in dit land die aan jullie denken! Met Kerstmis wordt er gezorgd dat er iets extra’s is, o.a. een telefoonkaart om te kunnen bellen.
Aan het slot van de wake zingen we:
We shall overcome, we shall overcome some day;
oh deep in my heart
I do believe
– we shall overcome some day.
Ben Vocking
*
Zie ook: www.rkdiaconie.nl
