ezus is een meester in het samenhouden van twee betekenissen.
Hij weet maar al te goed dat onze eerste behoeften de materiële zijn. Mensen die fysiek honger hebben moeten voedsel krijgen. Dat is de eerste en fundamentele basis van vrede en rechtvaardigheid. Er kan nooit vrede zijn tussen mensen die sterven van honger en mensen die sterven aan overvoeding.
De interpretatie van het evangelie als een wonderbare broodvermenigvuldiging, een soort hocus pocus, is een romantische karikatuur van het verhaal. De harde realiteit is, dat er een schrijnende ongelijkheid in de wereld is – armen worden armer en rijken rijker – en dat die alleen maar kan opgelost worden door een herverdeling van het materiële. Zo niet sterven mensen als vliegen.
Maar naast de materiële betekenis gaat het Jezus ook om een diepere geestelijke betekenis. De vijf broden zijn symbool voor de vijf boeken van Mozes, de Thora. Gods wegwijzer, die richting en zin aan ons bestaan geeft. Opdat we samen met elkaar een gelukkig leven zouden leiden. Een mens leeft niet van brood alleen, maar ook van Gods woord.
En de vis gebruikten de eerste christenen als symbool voor Jezus zelf. Het Griekse woord voor vis: Ichthus was de afkorting van Jezus Christus, Gods Zoon en Redder. Jezus geeft ons dus Gods wegwijzer én zichzelf (brood en vis), opdat wij die ook aan elkaar zouden doorgeven. Dat is trouwens ook de diepe betekenis van de eucharistie die we iedere week vieren, met de dienst van het Woord en de dienst van de Tafel.
En nu ik het over de 'tafel’ heb, wil ik tot slot iets zeggen over de cultuur van het tafelen. Niet voor niets nam Jezus de tafelgemeenschap als materieel en geestelijk kernpunt van zijn leven en zijn leer. Het laatste samenzijn met zijn vrienden was niet in een soort leslokaal, maar aan tafel.
Slot van een preek van de Vlaamse dominicaan Bernard de Cock, ontleend aan de wekelijkse preeksuggesties van preekvandeweek.
