hristus neemt wat we te bieden hebben, zegent het, breekt het en geeft zo meer dan genoeg om de honger op een woestijnplek van ons te stillen.
We komen allemaal wel eens op een 'verlaten plaats’ terecht in ons leven. En velen van ons hebben gewaakt bij zieken en stervenden. Wij voelden ons soms hulpeloos en zeker niet in staat om lijden en angst weg te nemen. Wat kunnen we op zulke momenten doen?
De leerlingen van de lezing van vandaag voelden diezelfde hulpeloosheid: zoveel hongerige mensen en zo weinig om aan hen te geven. Toch dringt Jezus erop aan, dat zij wat aan hen zouden geven. Geef ze wat je kunt.
Wij voelen soms ook dat we niets aan te bieden hebben bij de enorme omvang van wat er allemaal nodig is. Maar we kunnen zoveel geven, al is het alleen maar het geschenk van onze aanwezigheid, ook al voelt dat aan als veel te weinig.
In de beelden van afgelopen dagen hebben we op de tv mensen gezien, die stonden op viaducten toen de lijkwagens onder hen door reden, dit kan weinig lijken, maar waarschijnlijk was dit gebaar al een steun voor de nabestaanden. Christus neemt wat we te bieden hebben, zegent het, breekt het en geeft zo meer als genoeg om de honger op een woestijnplek van ons te stillen.
De Eucharistie kan ons helpen om ons af te keren van alles wat niet echt bevredigt en ons zal teleurstellen. We bidden en zingen met teksten om te kijken naar wat wij zoeken en nastreven en om er zo achter te komen of dat allemaal wel de moeite waard is.
Het is natuurlijk geen gewetensonderzoek, maar we mogen vertrouwen dat wij ook als we ons op een verlaten plaats voelen, we niet buiten de barmhartige ogen van Christus in deze Eucharistie zijn.
Uit de preek van Antoon Boks o.p., 3 augustus 2014 in Huissen. Gelezen: Nehemia 9,15-20; Matteus 14,13-21
