e moeten niet weg van onze pijn, maar er op een nieuwe manier ín.
Emmausgangers van Luc Blomme. Te vinden op de website van de dominicanen van Knokke (B), waar meer van zijn werk te vinden is.
Jullie kennen ze vast ook wel, mensen die eindeloos klagen over wat hen overkomen is. Dat is vaak ook niet gering en niet zelden godgeklaagd, maar na een tijdje kan ik in ieder geval toch vaak moeilijk mijn ongeduld bedwingen. Kijk nou niet steeds terug, kijk nou eens een keer vooruit.
Misschien is het geheim van het verhaal van Kleopas en die andere leerling op weg naar Emmaus, misschien is de reden waarom dit verhaal velen zo sterk blijkt aan te spreken wel, dat van dit ongeduld erin zo weinig sprake is. De twee leerlingen op weg naar Emmaüs worden niet verleid om hun pijn achter zich te laten en hun teleurstellingen te vergeten. Ze worden er niet uit weggeleid, ze worden er op een nieuwe manier in ingevoerd.
(…) Het feit dat jullie je door de dood van Jezus zozeer verworpen voelen, zegt hun onbekende reisgenoot tegen de leerlingen die op weg zijn naar Emmaüs, het feit dat jullie door de dood van Jezus de ervaring hebben met hem tot de overtreders te worden gerekend, dat is dus niet de ontmaskering van zijn geschiedenis, de onthulling van de zinloosheid ervan, het teken dat je die maar het best zo snel mogelijk kunt vergeten.
Wat jullie meemaken is een nieuw begin voorbij alle uitsluiting, een begin dat alles anders maakt en op ongekende manier doorbreekt. En dan komt in het verhaal van Lucas dat nieuwe begin ook voluit aanwezig: er is nieuwe gemeenschap, er is de uitnodiging binnen te komen en te schuilen tegen de gevaren van de nacht en er wordt brood gebroken en gedeeld als teken van Gods verlossende aanwezigheid temidden van alle gebrokenheid, altijd nieuw.
Erik Borgman in zijn preek op 4 mei 2014. Gelezen: Handelingen 2,14.22-28; Psalm 16; 1 Petrus 1,17-21; Lucas 24,13-35
