ort geleden overkwam een echtpaar een ramp. Hun pasgeboren dochter, hun eerste kind, werd ziek. Heel erg ziek. Zo ziek dat het werd doorgestuurd naar een universiteitsziekenhuis. Een meditatie van pastor en lekendominicaan Sipke Draisma, uit het tijdschrift Dominicaans Leven.
De vader en moeder waren erg ongerust. Maar het duurde even voordat de ouders de vraag waar ze mee omliepen, aan de dokters durfden stellen. 'Gaat ze dood?’ De kinderarts keek de ouders even aan en zei toen op besliste toon: 'Dat is nu niet aan de orde’.
Het kind is inmiddels weer thuis en de ouders proberen weer een 'gewoon’ gezin te worden, al zit de schrik er natuurlijk nog in. Vader, moeder en ik praten er nog wel eens over hoe dat toen ging in het ziekenhuis in Groningen en over de opmerking van de arts dat de dood niet aan de orde was. 'Het is bijna een Paasverhaal’, zei de moeder tegen me. 'Het i?s een Paasverhaal’, antwoordde ik. Want ook bij Pasen is er immers iemand die zegt: 'De dood is nu niet aan de orde’.
Na drie jaar zieken genezen, demonen uitdrijven, zelfs doden opwekken lijkt het verhaal van Jezus op een gegeven moment ook op een ramp uit te lopen. Hij wordt verraden, door een vriend nog wel. Hij krijgt een schijnproces, wordt ter dood veroordeeld en hij sterft. Einde verhaal, einde Jezus. Of niet?
De Bijbel is er duidelijk over en toch ook weer niet. We lezen daar dat vrouwen drie dagen na Jezus’ dood het graf bezoeken en dan zien dat de grote steen die het graf afsloot, is weggerold. Het graf blijkt helemaal leeg te zijn, op wat doeken na. Doeken die herinneren aan de geboorte van Jezus toen het kind in doeken werd gewikkeld. Maar een leeg graf, wat daarvan te denken?
Gelukkig herinneren de vrienden van Jezus zich wat hij ooit voorspeld heeft. Dat hij zou sterven en daarna zou opstaan uit de dood. Voordat de vrienden van Jezus dat echt volop kunnen geloven zijn we vijftig dagen verder en is het Pinksteren. Pas als de geestkracht van Jezus de vrienden te pakken heeft durven zij de straat op te gaan. Pas dan durven ze tegen iedereen die het maar horen wil te zeggen dat de dood van Jezus niet aan de orde is. Dat hij leeft.
De opstanding van Jezus blijkt dus vooral een kwestie van geloven. In de Bijbel staat weliswaar da?t Jezus is opgestaan maar nergens staat beschreven ho?e. Niemand heeft gezien hoe de steen werd weggerold en hoe Jezus vervolgens uit het graf kwam. Niemand was erbij. En blijkbaar kan niemand er ook bij als de geestkracht van de levende Jezus je daar niet bij helpt.
Dus als je moeite hebt om te geloven dat Jezus is opgestaan uit de dood, dan verkeer je in goed gezelschap. Zelfs de vrienden van Jezus hadden tijd nodig om te geloven dat hij was opgewekt. Dat we sindsdien jaar in jaar uit zijn opstanding vieren maakt trouwens duidelijk dat het verhaal van Jezus nog lang niet uit is. Jezus is niet dood. Hij leeft volop!
Sinds enkele jaren wordt op Witte Donderdagavond op de Nederlandse televisie The Passion uitgezonden, een muzikaal spektakel over de laatste uren van Jezus’ leven. Bekende Nederlanders spelen er een hoofdrol in. Het is heel bijzonder om te horen hoe moderne songteksten vaak goed passen bij het drama dat zich op de laatste levensdag van Jezus afspeelt.
Het slot van The Passion vind ik het minst sterke onderdeel van het evenement. Je ziet in de regel de hoofdpersoon Jezus in stralend witte kleding op een bijzondere plaats, vaak ergens hoog in de lucht. Zo wordt geprobeerd de opstanding te verbeelden. Maar of dat nu zo goed lukt?
Sipke Draisma
Op de een of andere manier schiet die verbeelding tekort. Alsof je Jezus voortaan ver weg moet zoeken terwijl je volgens mij meer kans hebt hem te ontmoeten vlak om je heen. Vooral daar waar leed is, wanhoop, verdriet en ellende. Daar waar de roep om leven het luidst klinkt. Zoals in een ziekenhuis bijvoorbeeld, met doodzieke kinderen. En een arts die zegt: 'De dood is nu niet aan de orde’.
Ontleend aan het vernieuwde tijdschrift Dominicaans Leven.
