orige week riep paus Franciscus op tot een gebedswake voor vrede in Syrië, op de vigilie van Maria Geboorte. Toen Dorry de Beijer, lekendominicaan en geestelijk verzorger in de Nijmeegse zorginstelling De Waalboog, dit bericht op internet las, besloot zij meteen mee te doen.
Dorry de Beijer: &Ik zou afgelopen week voorgaan op twee locaties van de zorginstelling waar ik werk. De oproep van de paus gaf mij zelf de gelegenheid om behalve geld storten ook nog iets anders zinvols te doen met de machteloosheid en verbijstering die ook ik voel. En als ik dat voel, dan voelen veel bewoners dat natuurlijk ook, en vaak nog sterker.
Soms krijg ik te horen dat je “deze mensen” niet extra moet belasten met het leed in de wereld. Ze hebben al genoeg aan zichzelf. Ik deel de zorg om de kwetsbaarheid van ouderen, zieken en dementerenden. Maar de wereld houdt niet op bij de voordeur van het verpleeghuis. Die nemen bewoners, familie, personeel en vrijwilligers mee naar binnen. Niet alleen het eigen lief en leed wordt gedeeld. De meeste bewoners kijken veel tv, het is voor hen vaak de enige verbinding met de rest van de wereld. Ook zij worden geraakt door het nietsontziende geweld in het Midden-Oosten en leven mee met de miljoenen vluchtelingen en achterblijvers.
Op zaterdagavond 7 september ging ik voor in de kapel van woonzorgcentrum Nijevelt in Nijmegen. Zo’n twintig bewoners en vrijwilligers namen aan de viering deel. Toen ik bij de opening vertelde over de gelijktijdige gebedswake op het Pietersplein, zag ik enkelen knikken. Mijn overweging sloot aan bij het evangelie over “breken met je familie” en opende met de zin: ”Ik heb familie in Syrië.” Ik vertelde over het feit dat ik als lekendominicaan deel uitmaak van een grote internationale familie, die ook zusters en broeders in het Midden-Oosten omvat. Zij staan nu voor een afschuwelijke keuze: vluchten we om ons gezin in veiligheid te brengen of blijven we solidair met andere landgenoten, christenen én moslims?
Uit solidariteit met hen draag ik van nu af aan een dominicaans kruisje op mijn gebedsmantel. Bij de voorbeden riepen we Maria als koningin van de vrede aan, en baden steeds een Wees Gegroet. Na de communie klonk een tekst uit Irak, die ik op deze website had gevonden.
Op zondagochtend in verpleeghuis Joachim en Anna deden we hetzelfde met zo’n honderd bewoners, familieleden en vrijwilligers. Een van de leden van het Sterrenkoor, dat bestaat uit geestelijk gehandicapten, zong onder de communie a capella het Marialied Gebenedijd zijt gij. Er werd zachtjes meegezongen, een ontroerend moment.
Na afloop, onder de koffie, vertelde iemand me over zijn eigen oorlogstijd als kind. Maar wat die Syrische kinderen moesten meemaken, vond hij veel erger. We kunnen alleen maar bidden, wachten en hopen, zei hij. Maar laten we dat dan ook doen, antwoordde ik, en daarin volharden. Over twee weken begint de Vredesweek.’
Zie ook: Gebed uit Irak
