n de omgang wilskrachtig en soms eigenzinnig, maar nooit zonder humor en zelfspot. Van voorkomen een dame, soms op gepaste afstand, maar ook hartelijk en betrokken. Zo herinneren de leden van de Dominicaanse Lekengemeenschap zich hun medezuster Maria van Waesberge-van Zaale.
Na een langdurig ziekbed is zij maandagavond 9 september 2013 overleden in Huize Rosa in Nijmegen. Ze werd 82 jaar oud.
Maria van Zaale groeide op in de dominicaanse parochie Provenier in Rotterdam. Daar leerde zij George van Waesberge kennen, haar grote liefde. Na hun huwelijk vestigden ze zich in Groningen. Ze werden gezegend met een dochter en een zoon en met vier kleindochters. Vanaf de jaren ’80 was het echtpaar Van Waesberge nauw verbonden met de dominicaanse communiteit in Huissen. De betrokkenheid van de Huissense broeders bij het overlijden en de uitvaart van haar man George, in 1999,vervulde haar met grote dankbaarheid. ‘Huissen werd daardoor een werkelijk thuis voor me’, getuigde ze. Een jaar later, in 2000 legde zij haar professie af als lekendominicaan.
Maria hield graag ‘hart’ en ‘hoofd’ bij elkaar. In haar jonge jaren had zij de kweekschool voltooid en was ze als onderwijzeres werkzaam geweest. Rond haar vijftigste begon zij aan een studie theologie. In 1986 deed zij met goed gevolg examen aan de Katholieke Theologische Hogeschool in Amsterdam. Ze was daarna in de regio Groningen werkzaam als o.a. pastor voor woonwagenbewoners en in het ziekenhuis. Ze werkte het liefst met mensen in individueel verband en voelde zich bijzonder betrokken bij de oecumene.
‘De grond waarop je staat, is heilige grond.’ Maria van Waesberge citeerde deze Bijbeltekst (Exodus 3,5) vaak. Ze wist zich gedragen door God. Gebed was daarom voor haar belangrijk. Jarenlang bad zij dagelijks thuis het getijdengebed van Huissen mee. Ze had een voorliefde voor mystiek, las en bad bij voortduring teksten van Meester Eckhart, Jan van Ruusbroec, Thomas Merton en vele anderen. Naarmate zij ouder werd en, tot haar verdriet, minder mobiel, ging zij haar dominicaanse roeping meer en meer contemplatief beleven. Biddend bleef ze verbonden met de wereld om haar heen en met haar medezusters en medebroeders.
In 2011 verhuisde Maria van Haren naar de Catharinahof in Nijmegen. Ze verheugde zich op het samenleven en -bidden met de zusters dominicanessen aldaar. Helaas werd ze daarna al vrij snel ziek. Ze werd liefdevol verzorgd in het verpleeghuis van de zusters, Huize Rosa. Medezusters en -broeders zijn haar daar tot op het laatst blijven bezoeken. ‘Tot ziens, lieve Maria, hoe dan ook’, zei een van haar laatste bezoekers van de DLN tegen haar. Haar ogen lichtten op en ze bevestigde: ‘Hoe dan ook!’ ‘Biddend zullen we in ieder geval bij elkaar zijn’, zei haar medezuster. Maria bevestigde dat, met ineens heldere en ferme woorden: ‘Zo is dat!’
De Dominicaanse Lekengemeenschap Nederland treurt om het verlies van een dierbare medezuster, maar voelt zich tegelijkertijd gesterkt door haar geloof en voorbeeld. Haar gedachtenis zij tot zegen.
