oord en Stilte. Spreken en zwijgen. Ze verdiepen elkaar.
Zestig jaar geleden deden we professie in de Orde van Sint Dominicus. Er is sindsdien veel veranderd. Veel van wat ons is bijgebracht, moesten we weer opgeven. Maar wat gebleven is, is het oorspronkelijke aanvoelen van Dominicus van wat wij zouden moeten zijn en doen.
Woord en stilte, spreken en zwijgen, overwegen en verkondigen: ze lijken elkaar uit te sluiten, maar ze verdiepen elkaar. Woorden die niet tot zwijgen kunnen komen, worden gemakkelijk geklets. Stilte die alleen maar stomheid is, heeft nauwelijks verkondigende waarde.
Stilte is, net als Woord, een theologische naam voor God. Woord en Stilte zijn beide een toegang tot de onuitsprekelijke, het goddelijk mysterie.
Er is vraag naar stilte in onze lawaaierige wereld. Stilte is een schaars artikel geworden. Ons bestaan is vol schreeuwers en praters. Er is altijd achtergrondmuziek, en de oproeptonen van onze mobieltjes verwikkelen ons in de soms intieme gesprekken van anderen. Zelfs onze liturgische vieringen ontkomen er niet aan. Vooral bij uitvaartdiensten gaat dit opvallen: de verkondiging van het geheim van dood en sterven wordt bijna weggedrukt door het ene 'memoriam’ na het andere, door verschillende sprekers; het leven van de overleden mens staat meer centraal dan het stilmakende mysterie van de dood.
In de Schrift heeft de stilte het eerste maar ook het laatste woord. Stilte is niet het geluksgevoel dat niemand je stoort. Het is de overtuiging dat we worden toegesproken in dat ene Woord dat zich blijft onthullen in stilte.
Fragmenten uit de preek van Gijs Goes o.p. bij de viering van het zestigste professiefeest van Jan Bouman o.p. en hij zelf, in het klooster van de dominicanessen van Voorschoten, op 18 september 2013.
