Een meditatie op Witte Donderdag, de dag waarop Jezus deelde en at met zijn vrienden, midden in de dreiging van de dood.
‘Een spiritualiteit van lijden en genezing verklaart de pijn niet en geeft ons geen gemakkelijke woorden om uit te spreken. We moeten allereerst aanwezig zijn en de Heer vragen ons de juiste woorden te geven, als die er al zijn.
Het laatste avondmaal op een fresco van Fra Angelico
We hebben in het westen een raar en weinig behulpzaam beeld gecultiveerd van wat het betekent om mens te zijn. Het westerse individualisme doet alsof de echte mens de eenzame held is. Vaak wordt hij voorgesteld als een macho man. Hij heeft niemand nodig, zorgt volledig voor zichzelf. Hij is de Lone Ranger, de held in duizend cowboyfilms.
Maar dit beeld van mens-zijn is een gevaarlijke illusie. Mensen bloeien door elkaar gaven te geven en die te ontvangen. We hebben elkaar nodig. God zei tegen Catherina van Siena: Ik had jullie alles kunnen geven wat jullie nodig hebben, zowel geestelijk als materieel, maar ik wilde dat jullie elkaar nodig zouden. Zo kan ieder van jullie mijn gezant zijn, door de gaven en genade die ik jullie geef verder te verspreiden.
Veel mensen lijden en hebben hulp nodig. Dit kan pijnlijk en vernederend zijn, maar het kan ook een uitnodiging zijn aan ons, om ons vrij te maken van de monsterlijke illusie dat ieder van ons zichzelf genoeg is. Het is deel van de schoonheid van het mens zijn dat ik anderen nodig heb om mijzelf te zijn.
Laat me u vertellen over mijn broeder Vincent, die in 2011 overleed. Hij was blindgeboren en werd al jong dominicaan. Hij was erg geliefd omdat hij warm, sterk en geestig was, gespeend van enig zelfmedelijden. Hij was onafhankelijk in de goede zin van het woord.
Toen ik provinciaal overste was, vroegen communiteiten of ik Vincent aan hun leefgemeenschap kon toevoegen. Niet alleen omdat hij zo’n fijne broeder was, maar ook omdat hij door zijn handicap het vermogen had om gemeenschap rondom hem te stichten.
Je kunt niet in een gemeenschap leven met een blinde zonder echt een gemeenschap te zijn. Je moet er samen voor zorgen dat er niks in de gangen staat waar hij zijn weg doorheen tast, en dat de melk in de koelkast altijd op dezelfde plaats staat, zodat hij het kan vinden.
Al onze beslissingen over ons gemeenschappelijke leven werden gemaakt met Vincent in gedachten. Dit was geen last maar een vreugde, want om hem heen ontdekten wij elkaar. Hij bracht ons voorbij de malle westerse illusie dat ieder mens volledig op zichzelf staat. Hij bevrijdde ons om broeders te zijn: afhankelijk van elkaar.’
Fragment uit een lezing van de Engelse dominicaan en voormalig magister van de Orde Timothy Radcliffe o.p. over de spiritualiteit van lijden en genezing.
