p zondagavond 16 december 2012 overleed in het Berchmanianum in Nijmegen Nico van den Idsert o.p. (87). Hij ontving de zalving van zijn medebroeders van de communiteit van Huissen, waar hij tot voor kort woonde.
Nicolaas Dominicus van den Idsert werd geboren op 10 februari 1925 in Alkmaar. Zijn ouders waren Gerardus van den Idsert en Alida Kramer. Van 1937 tot 1943 studeerde hij aan het St. Dominicuscollege in Neerbosch. Hij trad in bij de Dominicanen in Huissen, waar hij op 18 september 1944 zijn kleine professie aflegde. Het zou het laatste oorlogsjaar worden. Op 6 oktober evacueerde hij naar Alkmaar om pas op 20 juni 1945 aan te komen in Zwolle. Daar legde hij op 18 september 1947 zijn grote professie af.
Op 30 augustus 1948 kwam hij op het Albertinum in Nijmegen terecht, waar hij vier jaar theologie studeerde. Die studie sloot hij af met het lectoraatsexamen op 19 juni 1952. Een jaar tevoren was hij op 15 juli priester gewijd.
Nico kreeg Puerto Rico als werkveld toebedeeld. Ter voorbereiding ging hij eind 1952 naar Avila, om daar Spaans te leren. Op 8 september 1953 vertrok hij naar Puerto Rico. Hij zou daar ruim vijftig jaar blijven.
In Puerto Rico werkte hij in verschillende parochies. Enige jaren was hij actief op het seminarie. Hij is echter ook lange tijd verbonden aan het blad dat de Dominicanen uitgaven ‘El Piloto’. Zo nam hij in 1980 deel aan het 12e Wereldcongres van de Internationale Katholieke Unie van de Pers in Rome.
Vele malen werd hij door zijn medebroeders tot hun prior gekozen. De laatste keer gebeurde dat in 2002. ‘De genade van de verblinding’ deed hem op hoge leeftijd dat prioraat van het Klooster in Bayamón opnieuw aanvaarden, zoals hij later zou zeggen. Nico wist het een en ander te relativeren en humor was aan hem besteed.
Hij hield van zijn klarinet, waarmee hij ook anderen wist te verrassen. Hij voerde een uitgebreide correspondentie met het provincialaat. In zijn brieven dacht hij na hoe het verder zou moeten op Puerto Rico. Hadden sommige medebroeders halverwege de jaren ‘70 de hoop op toekomst voor de Orde opgegeven, Nico hield de hoop levend. Hij zei: we moeten ons richten op de oudere jeugd, en ons niet zo concentreren op parochiewerk, maar meer en meer op de vorming.
Toen hij een feest had schreef iemand hem: ‘Ik herinner me eens een uitspraak van Bonhoeffer gehoord te hebben met een verwijzing naar de Benedictijnen: Laat ze doorgaan met hun taak, de viering van de liturgie, m.a.w. met wat nodig en belangrijk is. Voor zover ik je ken, lijk je me ook zo iemand: gewoon doorgaan met wat goed, belangrijk en noodzakelijk is.’
In 2007 keerde Nico, ook op advies van de specialist, terug naar Nederland. Hij nam zijn intrek in het klooster van Huissen. Een aantal maanden geleden verhuisde hij met volle instemming naar het Berchmanianum. Hij had meer en meer hulp nodig. Hij was zeer dankbaar voor de goede zorg, daar ontvangen.
Met vele mensen mogen ook wij Nico dankbaar zijn voor wie hij onder ons is geweest.
Moge hij nu in God geborgen zijn.
Ben Vocking o.p.
