Pas als je erkent dat je met lege handen staat, kan er wat veranderen.’
Fragmenten uit een groot interview met lekendominicaan en theoloog Erik Borgman in de Volkskrant van 27 oktober 2012. Op 30 oktober hield hij de &Bergrede’ in de Bergkerk in Amersfoort.
&Als je aan mensen vraagt wat voor rapportcijfer ze hun leven geven, zeggen ze nooit: een 3. Dat is taboe. Je hebt een rotleven en je geeft dat ook nog toe. Dan ben je pas echt mislukt. Je mag blijkbaar niet zeggen: ik sta met lege handen. Ik vind het dan goed dat er een traditie is, die zegt: gelukkig als je met lege handen staat. Geef het toe, probeer jezelf niet krampachtig hoog te houden.’
Nu we niet meer massaal naar de kerk gaan, niet meer biechten of elke zondag horen dat we zondig zijn, lijkt het begrip schuld een anachronisme. Achterhaald, want wij zijn vrij, geen hogere macht die ons aanklaagt. &Fout’, zegt Borgman. &Mensen blijken zich, als ze een glas te veel op hebben en eerlijk zijn, vaak enorm schuldig te voelen. Ze hebben helemaal niet het idee dat ze het zo goed doen. Want eigenlijk hebben ze het niet hard genoeg geprobeerd. Alles is tegenwoordig onze eigen verantwoordelijkheid en daarmee is ook elk falen onze eigen schuld. Niemand of niets die ons vergeeft.’
(…)
Geef toe dat het leven &verdomd ingewikkeld’ is, is de les van Borgmans Bergrede. &Pas als je erkent, dat je met lege handen staat, kan er wat veranderen. Dan kun je hopen dat ze weer gevuld worden.’ Hier is duidelijk iemand aan het woord die gelooft en ervan overtuigd is dat je er als mens niet alleen voorstaat: &Dat er iets of iemand is die jou draagt. Dat we niet uit Gods hand kunnen vallen. Vertrouwen in de toekomst is het geloof dat jou iets gegeven kan worden. Dat je het niet allemaal zelf hoeft te doen. Genade.’
