uivere woorden zijn doorzichtig.
Mensen die heldere taal spreken, laten geen twijfel bestaan over de bedoeling van hun spreken. Hun ja is ja en hun nee is nee. Je hoeft niet te vragen naar de bedoeling achter hun woorden, want die is duidelijk.
Mensen die zo spreken en handelen, zijn een zegen voor elkaar. Zij laten een ander niet in het ongewisse en scheppen helderheid in hun verhouding tegenover elkaar. Bij die mensen is het helemaal niet nodig om te vragen naar hun bedoelingen, want die zijn zo helder als het licht.
Er is een prachtig woord in het Latijn voor zegenen, namelijk 'benedicere’; vertaald betekent het 'goed spreken’. Bij zegenen gaat het erom dat je het goede in een ander mens aanwijst: jij bent goed, jij mag er zijn zoals je bent. Als wij een ander zo benaderen en het werkelijke goede in hem of haar aan het licht brengen, bevestigen wij een ander en laten hem of haar ervaren dat zij er mogen zijn.
Dat kan alleen als je je met een heldere blik en zonder winstbejag – zonder onuitgesproken bedoelingen – louter en alleen laat leiden door welwillendheid. Daar is geen sprake van jaloezie of concurrentie, maar alleen de klare en heldere erkenning van een ander als mens.
In de woorden die wij zo tot elkaar richten, ontstaat er een sfeer van helderheid, van een weerloze ontmoeting met elkaar. Dan kan het ook gebeuren dat wij – door een ander 'goed’ te noemen in de beste zin van het woord – iemand weer aan zichzelf teruggeven. Het zou kunnen zijn dat er bij een ander dan dui- delijk wordt, dat hij zichzelf aan het verbergen was en nu weer in het licht kan komen.
Fragment van het artikel &Vurige kolen stapelen’ van Henk Jongerius o.p. in het zomernummer van Geloven Onderweg.
