et huwelijk is een gammel instituut.In de elfde eeuw eiste de kerk dat niet alleen dat de man, maar ook de vrouw 'ja’ zei op de vraag de ander te willen trouwen. De vrouw (en de man) mocht dus 'neen’ zeggen. De consequentie was dat trouwen allereerst een verbond werd tussen twee personen, twee individuen en minder een verbond tussen twee families. Een grote stap naar de vrijheid van ieder individu.
Maar heel de druk van het in stand houden en laten floreren van het huwelijk komt nu neer op de schouders van man en vrouw (of man en man, of vrouw en vrouw). Om de verantwoordelijkheid voor elkaar handen en voeten te geven ontwikkelde de kerk een strenge seksuele moraal. Deze werd vooral door kerkjuristen geformuleerd met alle spanningen en benauwdheden van dien.
Buiten de kerk worden die regels afgewezen. Ze vormen een obstakel in de ogen van niet-gelovigen. Maar zonder steun van buiten en zonder afspraken is het moeilijk voor partners elkaar niet de schuld te geven voor wat er mis gaat. Het huwelijk is een gammel instituut. De partners worden zwaar belast. De vraag voor de toekomst is hoe die last lichter te maken. Of is er een alternatief voor het huwelijk?
Slot van de column van dominicaan André Lascaris op Nieuw W!J
