p Witte Donderdag vond een unieke voorstelling plaats op De Grote Beek, een psychiatrisch ziekenhuis waar lekendominicaan Roy Clermons geestelijk verzorger is. In de lijn van 'The Passion’ op tv was het een moderne versie van het lijdensverhaal. Maar dan over het lijden van jonge patiënten.
door Roy Clermons
Het lijdensverhaal van Jezus staat symbool voor de vele verhalen van mensen in de psychiatrie. Als rode draad weekten we een aantal elementen uit het lijdensverhaal van Jezus los en plaatsten die in de context van de psychiatrie.
Eenzaamheid, je verraden voelen door de maatschappij, familie of vrienden, je veroordeeld voelen door een diagnose, de spaarzame maar o zo kostbare hulp van een enkeling die je ellende ziet, de acceptatie en de kracht om ondanks alles je hoofd boven water te houden, het zijn allemaal elementen die herkenbaar zijn in de levens van mensen in de psychiatrie.
Twitter
We hebben ons hierbij in het bijzonder gericht op jongeren, wat een sterke invloed had op vormgeving en taalgebruik. De aankondiging op de website ging dan ook als volgt:
‘Als Jezus en zijn volgelingen twitter hadden gehad, dan was de laatste week van Jezus leven in bijvoorbeeld deze zes tweets verwoord:
@Jezus Zit alleen te bidden iedereen slaapt #zelfdoen #volhouden #alone
@Jezus Ze gaan me dissen, ik voel het #geeft niet #kanallesaan #snitch
@Jezus Oke kom maar op met jullie straf #oordeelniet #allesvoorbij #dissen
@Jezus Echte vrienden #samenkruisdragen #friends
@Jezus Kan niet, wil niet meer, oke geef me over #nietmijnwil #ziemijnfoutenin #accept
@Jezus Terug van weggeweest, sterker wijzer #nieuwe start #reset’
En dan wordt dit oeroude verhaal ineens een verhaal van hier en nu. Deze herkenningswoorden of hashtags (#) zijn in de levens van velen op De Grote Beek realiteit. Alone (Eenzaamheid), Snitch (Verraad), Dissen (Veroordeling), Friends (Hulp), Accept (Overgave), Reset (Opstaan).
Het Passieverhaal, de lijdensweg, overstijgt zijn eigen traditie en weerspiegelt de diepgewortelde menselijke ervaring van vallen en weer opstaan.
Schoonheid
De decors voor de voorstelling, in graffiti/pop-art stijl, werden gemaakt op De Catamaran, een kliniek voor jongeren tussen 16 en 24 jaar. Zes jonge mensen verwoordden in gedicht, pop-rock- en rapmuziek hun worsteling met het leven. Rode draad was een reëel verhaal van een fictieve cliënt, door mij geschreven, geïnspireerd door de verhalen van jonge mensen die ik regelmatig spreek.
Roy Clermons, lekendominicaan en geestelijk verzorger.
In een bomvolle kapel keken en luisterden honderdtwintig mensen (cliënten en personeel) naar de meest kwetsbare momenten van jonge mensen in de psychiatrie. De schoonheid waarmee de worsteling van eenieder met het leven werd vormgegeven, raakte de aanwezige toeschouwers sterk.
Ovatie
Daarmee werd het verdriet en de ellende overstegen. Jonge mensen die in hun leven veel teleurstellingen hebben gekend en weinig applaus hebben gekregen, kregen een staande ovatie van het publiek. Door deze overweldigende positieve reactie wisten sommigen niet waar ze het zoeken moesten. Voor mij was Pasen toen al begonnen.
