nlangs schreef lekendominicaan en pastor Dorry de Beijer een kritisch artikel over het idee van 'het voltooide leven’. Zij plaatste er het idee van 'een vervuld leven’ tegenover. Lezer Sjaak van Osch, zelf op leeftijd, reageert. &Ik mis de diepgang waar ik naar op zoek was.’
Klik hier voor de samenvatting van het artikel van Dorry de Beijer, dat verschenen is in het laatste nummer van TGL.
Euthanasie met al zijn religieuze en morele beschouwingen is voor de jongere, midden in het leven staande mens geen direct aansprekend onderwerp. Maar voor de oudere mens ligt dit thema veel gevoeliger. Voor hen is het een beslissing die in de nabije toekomst komt opdagen.
Diepgang
Wanneer mensen die beroepshalve vaak euthanasie in hun werkomgeving meemaken hun ervaringen en nabeschouwingen beschrijven, dan zijn dit bronnen waaruit de oudere probeert vastigheid te vinden om in overeenstemming met haar of zijn geweten rustig tot een besluit te komen.
Na lezen er herlezen heb ik in de beschrijving Dorry De Beijer niet gevonden waarnaar ik op zoek was. Het burgerinitiatief Uit vrije wil mist diepgang die ik wel had hopen te vinden in het artikel &Als de lijdzaamheid verdwijnt’.
God was er
Als man van 84 die zichzelf een bofkont noemt omdat hij nog zo in het leven kan staan, voel ik me niet begrepen. Gezond zo oud te mogen worden ontlokt dankbaarheid en het geeft je ook de moed het ouder worden stapvoets te ondergaan en te beleven. Dan ontdek je tot je verbazing dat jongere mensen je niet meer begrijpen.
In de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw ben ik opgegroeid in een streng katholieke omgeving in een eenvoudig boerendorpje aan de rand van de Peel in Noord Limburg. Nog steeds word ik herinnerd aan mijn rooms-katholieke opvoeding en aan de inzet voor het vrijwilligerswerk in mijn dekenaat van toen. Toen zocht ik niet naar God, hij was er gewoon en ik miste Hem ook niet.
Zelfs toen mgr. Bekkers ons als jonge ouders voorhield dat het eigen geweten voorrang had als het ging over het aantal kinderen dat we wilden krijgen bleef ik bij God, het tastte mijn geloof niet aan.
RK bezetting
Pas toen mgr. Gijssen het Bisdom Roermond vanuit Rome kreeg toegewezen werd ik overrompeld door zoveel onrecht, zoveel onderdrukking van naastenliefde en brute uitsluiting van mijn katholieke generatiegenoten, dat mij toen het gevoel bekroop weer bezet te zijn door een wrede en hardvochtige vreemde mogendheid.
Dat zoiets kon gebeuren in ons katholieke Limburg kon ik nauwelijks bevatten. Toen heb ik mijn God opgesloten in mijn eigen religiositeit en werd rooms-katholiek blijven in zo’n kerk voor mij niet eerlijk. Ik kon daar niet langer in blijven. Mijn zoektocht is nog steeds niet ten einde en het licht aan de einde van die tunnel heb ik steeds niet gezien. Mijn zoektocht komt pas tot een einde als ik mijn leven afsluit, denk ik.
Lijdzaamheid genoeg!
Nu ben ik aangekomen in een levensperiode waarin ik de dood steeds dichterbij zie komen. Nog steeds ben ik begaan met mensen die het niet zo getroffen hebben als ik en laat van tijd tot tijd nog van mij horen (ook in het CDA) om wantoestanden in onze verzorgings- en verpleeghuizen aan de kaak te stellen. Daar kan ik boos over worden.
Als wij als ouderen, ook zij die pijnlijke oudedagkwaaltjes hebben, er volgens Erik Borgman bij horen, niet door wat ze kunnen, maar door wat ze zijn, dan schiet onze huidige maatschappij gigantisch tekort. Dan is lijdzaamheid niet verdwenen, maar dragen eenzame, zieke mensen en mensen die klaar zijn met het leven, die nog iedere dag.
Druk op ouderen
Wat Theo Beemer, Dorry de Beijer en Erik Borgman schrijven is in de huidige maatschappij steeds meer een utopie. De ouderen onder ons zijn daarmee niet geholpen en ervaren pijnlijk dat het hun wereld niet (meer) is.
Wij ouderen ondervinden steeds meer de druk van de bezuinigingen. Wij worden geconfronteerd met soms mensonwaardige toestanden in onze verpleeg- en verzorgingshuizen. Een zelf gewilde, milde dood komt daardoor steeds meer in beeld bij vele ouderen.
De vraag
Dan rijst bij mij de vraag: mogen wij als het zover is, ons leven dan niet uit dankbaarheid teruggeven aan de O.L. Heer waarmee wij vroeger zijn opgevoed? Mogen wij het onze naasten aandoen om ons dagen, weken of maanden bij te staan in onze pijn en eenzaamheid, met de wetenschap dat de dood staat te wachten?
Mogen wij, om welke reden dan ook, in alle eerlijkheid weigeren nog langer beslag te leggen op verzorging en medische kosten? Of moeten wij in geweten nog worstelen met de christelijke moraal die op ge- en verboden is gebaseerd?
Deze vraag zou ik graag aan Dominicaans Nederland willen voorleggen.
Sjaak van Osch
