img decoding="async" src="http://www.lekendominicanen.nl/images/blank.gif" alt="" width="9" />Bidden op het werk is geen gangbare praktijk in Nederland. Lekendominicaan Karin Bornhijm werkt bij de overheid en vond een onverwachts moment en vertelt:
Vandaag is het dan eindelijk gelukt: na 4 maanden van afspreken en weer verzetten heb ik kunnen lunchen met een collega van mijn afdeling die ik in de waan van de dag nauwelijks meer spreek. We vertelden elkaar over onze persoonlijke ontwikkeling, over de ontwikkeling van onze afdeling en de organisatie en we droomden over de toekomst. Beiden hadden we net een cursus achter de rug waarin we erg geconfronteerd zijn met onze innerlijke drijfveren. In deze cursussen was ook ruimte voor meditatie, mindfullness en andere &geestelijke’ zaken ingeruimd.
We constateerden dat we iets belangrijks hadden meegekregen, wat ons in ons dagelijks werk heel erg zou helpen: handvatten voor meer rust en reflectie, betere besluiten en prioriteiten, meer aandacht voor ons team, enz. We vroegen ons ook af waarom de meditatie op het werk zo slecht lukt, terwijl we het zo hard kunnen gebruiken. Het argument dat de omgeving niet geschikt is, vonden we niet zo sterk. Mediteren in de trein moet toch ook kunnen?! En ik vertelde haar van Dominicus die onderweg ook altijd bad en mijn pogingen om dat na te volgen. We bekenden allebei dat we op het werk ook zo suf zijn (of dat het ¬ done is’) om de ruimte voor meditatie niet gewoon in alle openheid te vragen.
Aan het eind van dezelfde dag hadden we nog een overleg, waar we beiden aanwezig waren. Zij had net een zwaar slecht nieuws gesprek achter de rug. Onze lunch indachtig stelde ze voor om even een halve minuut stil te zijn. Druk bewerkte ze haar Blackberry: “Shit, ik kan de stopwatch niet vinden!”
“Wacht maar”, zei ik, “ik zal wel het Onze Vader bidden, dat duurt ook ongeveer een halve minuut.” En zo verzonk de vergadering in stilte – al dan niet in gebed.
