ulpbisschop Mutsaerts van Den Bosch zei op 8 januari in de Gelderlander: &We moeten af van een cultuurchristendom zonder beleving. Van de verburgerlijking van het geloof. Kijk in kloosters. Dat zijn vrijgezellenhuizen waar niets meer aan verdieping van het geloof wordt gedaan.’ Groot gelijk, vinden deze schrijvers, die in zulke huizen wonen.
Neem de trap, niet de lift!
Geachte Monseigneur,
Jos Smeets o.p.
Het is lang geleden dat ik iemand die kerkelijk hoger in rang staat gelijk moest geven. Sterker nog: U mag uw mening zonder meer uitbreiden tot over de zuidelijke landsgrens heen. Want ook in de Vlaamse dominicanenkloosters wordt er veel te weinig gedaan, niet enkel aan geloofsverdieping, maar aan verdieping tout court.
De reden hiervoor hangt samen met onze burgerlijke huisvesting. Sinds enkele jaren heeft elk klooster immers een lift, die – gezien de leeftijd van de meeste medebroeders – druk wordt gebruikt. Zelf woon ik samen met drie medebroeders in een huis van drie verdiepingen zonder lift, en kan het verschil dan ook aan den lijve ervaren.
Wie met de lift naar de geloofsverdieping gaat, hoeft daar maar weinig inspanning voor te leveren (een druk op de juiste knop volstaat). Al snel treedt gewenning op, gebrek aan motivatie, verslapping van de aandacht, kortom: vervlakking en de door U vastgestelde verburgerlijking (om nog maar te zwijgen over wat er gebeurt met iemand die per vergissing op de verkeerde knop drukt, tussen twee verdiepingen in blijft hangen of zelfs in de kelder terecht komt, daar de lichtschakelaar niet kan vinden en er verdwaalt in obscuritatem!)
Ben je echter verplicht de trap te nemen om naar de geloofsverdieping te gaan, dan ben je geneigd dit veel bewuster te doen, met méér overtuiging ook. En wie niet als een gek de trappen op stormt, bereikt de verdieping fris als een hoentje – al klopt dit laatste beeld misschien niet volledig: hoentjes doen niet aan geloofsverdieping. Het zijn, zou de meester van de lagere school zeggen, 'kiekens zonder kop’.
Jos Smeets o.p.
Het ontzaglijke gelijk van mgr. Mutsaerts
Leo de Jong o.p.
Je zou bijna zeggen dat de hulpbisschop van Den Bosch zelf kloosterling is geweest, zo’n goede kijk heeft hij op ons. Als ik in mijn convent rondkijk, moet ik hem kolossaal gelijk geven! Wij zijn allemaal tussen de zestig en de tachtig jaar oud, maar werken allemaal nog in de zielzorg, sommigen zelfs full time, al zijn we allemaal gepensioneerd. Dit tot grote dankbaarheid van de bisschop van Rotterdam, die te weinig priesters heeft.
Sommigen van ons geven cursussen in eigen parochie en elders. We begeleiden pelgrimstochten (tegenwoordig erg burgerlijk) en bereiden die grondig met de deelnemers voor. Zij krijgen begeleidingsliteratuur, die door ons wordt opgesteld. En dit alles uiteraard bijna altijd zonder vergoedingen te ontvangen.
We verzorgen websites over godsdienstige thema’s; preekartikelen, zodat andere predikers er hun voordeel mee kunnen doen. Een van ons werkt – alweer zonder honorarium – samen met de psychotherapeutische dienst om psychisch vastgelopen mensen enig geestelijk perspectief te geven. Wellicht kunt u zich voorstellen, dat dit een behoorlijk intensief werkje is, dat veel van die pater vraagt. Hij is dan ook pas 78 jaar oud.
Iedere dag in de morgen en de avond zingen wij met onze oude stemmen de Lauden en de vespers. Soms doet een groepje leken met ons mee. Zo ook tijdens de wekelijkse conventsmis op woensdag. Wij worden voor allerlei vieringen – o.a. bedieningen en begrafenissen – gevraagd in allerlei kerken en zeggen meestal nog ja ook! En ook hier zullen we maar niet over uurloon spreken. Wat zijn wij toch burgerlijk, gemakzuchtig en weinig spiritueel bezig, vindt u ook niet?
Mgr. Mutsaerts heeft groot gelijk, als hij ons, kloosterlingen, te veel verburgerlijking en gemakzucht verwijt, vindt u ook niet?Of vindt u met mij, dat deze hulpbisschop zich de ogen uit zijn kop moet schamen over zoveel arrogantie? Hij zou op zijn blote knieën de kloosterlingen excuses moeten aanbieden.
Leo Raph. A. de Jong o.p.
