egen jaar lang vervulde de Argentijn Carlos Azpiroz Costa het hoogste ambt in de orde der dominicanen. Een Spaanse journalist ondervroeg hem over de toekomst van de orde, het Vlaams-Nederlandse tijdschrift Dominicaans Leven vertaalde enkele fragmenten.
Hoe beïnvloedt de secularisatie die nog altijd doorgaat de prediking en de geloofsbeleving van de dominicanen?
Jongere kerkelijke documenten maken een fundamenteel onderscheid tussen &secularisatie’ en &secularisme’. De secularisatie helpt ons de terechte autonomie van de wereldlijke werkelijkheid te begrijpen en in haar relatie tot de Schepper op haar waarde te schatten. Het secularisme wijzen we af: het negeert deze relatie.We mengen ons zonder te aarzelen in de disputen van onze tijd. We voelen ons de erfgenamen van een levenskrachtige intellectuele traditie, gevoed door ons vertrouwen in de rede en in het belang van eerlijke discussie.
Hoe gaat het met de orde van de predikers?
Dat wordt me dikwijls gevraagd. Ik antwoord dan altijd: de orde legt getuigenis af van een volwassen geloof dat in staat is zich te meten met de uitdagingen van haar religieus engagement op veel plaatsen en in veel omstandigheden.
Ik moet wel toegeven dat ze soms onder de maat blijft van wat de wereld en de Kerk van haar verwachten. We blijven soms onder de maat van onze roeping.
Hoe geloofwaardig voor de mensen van onze tijd is de dominicaanse wijze van leven? Kan ze de jongere generatie aantrekken?
We zijn er niet op uit om door onze levensstijl &aantrekkelijk te zijn voor jongeren’. We streven ernaar een leven te leven dat gebouwd is op evangelische waarden. Dat is alles! De manier waarop we leven roept bij onze tijdgenoten veel vragen op. Wie zijn ze? Wat houdt hen bezig?
Als we op zulke vragen ingaan, herkennen sommigen een zekere waarde, een waarheid en schoonheid in wat we zijn en doen. Anderen – dat is hun vrije mening – zeggen: belachelijk! Is dat ook niet gebeurd met de levenswijze van Jezus en zijn leerlingen?
Stemming tijdens het generaal kapittel
Hoe zien de dominicanen het evenwicht van hun betrokkenheid in de realiteit van elke dag met hun behoefte aan een cultuur van de geest?
&Evenwichtig leven’ lijkt me niet het geschikte woord, zeker niet in de betekenis die er tegenwoordig aan gegeven wordt. In ons leven zitten bepaalde &spanningen’, zoals de snaren van een muziekinstrument die moeten gespannen worden, of zoals de kabels van een antenne om boodschappen te verzenden of te ontvangen… Ik zou een persoon niet uitnodigen in onze orde met de belofte een evenwichtig leven te kunnen leiden. Iedere dominicaan of dominicanes die naam waardig staat erop gespannen een profetisch woord te spreken (een profetische prediking). Profeet zijn wil zeggen Gods Woord lezen met de vinger aan de pols van de werkelijkheid, van wat er in de wereld omgaat. We kunnen Gods Woord vandaag niet preken zoals we het gisteren deden, alsof er niets was gebeurd.
Heeft het religieuze leven de positie die het verdient en waar het recht op heeft in de kerk?
Welke plaats &verdienen’ we? Ik geloof niet dat onze stichters zich die vraag hebben gesteld, maar ik wil de vraag niet ontwijken. Er was een tijd waarin alle microfoons en voetlichten op ons gericht leken te zijn. Godzijdank vandaag niet meer! Het religieuze leven ervaart zoals zelden voordien zijn kwetsuren en zijn armoede. Leven we niet in een tijd van onweer?
Onze hoop geeft ons moed. God is geen houthakker die brandhout maakt van de gevallen takken. Hij is de wijngaardenier die takken wegsnoeit om zijn wijngaard overvloedige vruchten te doen voortbrengen. Een gedicht van de bekende Argentijnse benedictijn Mamerto Menapace zegt het mooi:
Wees niet bang voor het snoeiwerk
als je hout groen is.
God zoekt niet de tak die Hij afknipt,
Hij stelt belang in de boom die blijft.
