r. Marjolein Bruinen, dominicanes van Bethanië, bracht tijdens een sabbatical in de VS een bezoek aan een dominicaans project in Mexico, gericht op de opvang van mensen die op drift zijn geraakt, op zoek naar een beter of veiliger leven.
Dit verslag van zr. Marjolein Bruinen o.p. (foto) stond eerder in &Verhandelingen’, het periodiek van de Stichting Religieuzen tegen Vrouwenhandel, die overigens nog vrijwilligers kan gebruiken!
Nadat ik 37 jaar in het buitenland gewoond had, de laatste dertien om een nieuwe gemeenschap te stichten in Riga (Letland), kreeg ik van mijn congregatie een sabbattijd in Berkeley, Californie aangeboden. Onderweg daarheen maakte ik een tussenstop in El Paso, Texas en ben van daaruit de Mexicaanse grens overgegaan om in Ciudad Juarez (berucht om de vele moorden!) een project van dominicanen te bezoeken, het Casa del Migrante.
Eén plastic tasje
Dit huis is opgericht voor de zogeheten deportees: mensen die vaak onder onmenselijke omstandigheden, soms na een maanden- (of jaren)lange tocht lopend door woestijnen en zwemmend over rivieren geprobeerd hebben om over de grens naar de V.S. te komen. De meesten komen met heel hun hebben en houden in een plastic tasje (waarin je vergeefs zoekt naar geld, eten en 'fatsoenlijke’ kleren), kapotte voeten en dorst en honger aan.
Veel van de vrouwen en meisjes werden onderweg verkracht en de mannen beroofd. Maar eenmaal aan de grens, of nog onderweg daarheen, worden ze gevangen genomen en in een cel vastgehouden met het doel zo snel mogelijk de Verenigde Staten weer uitgezet te worden.
Overleven
De verhalen van de mannen, vrouwen en vaak ook kinderen, zijn ten hemelschreiend en het is duidelijk dat niemand over de grens gaat uit zucht naar avontuur of fortuin. De omstandigheden thuis in Mexico, Honduras of Guatemala zijn politiek en economisch zo verschrikkelijk, dat men wel iets moet proberen om te kunnen overleven.
De teleurstelling en vaak ook vertwijfeling is dan ook heel groot, als het mislukt is. Bovendien hebben de meesten geen adres, waarheen ze (terug) kunnen gaan. In de Casa del Migrante krijgen ze een douche, een maaltijd, kleding, medische hulp en voor de eerste nacht ook een bed. Soms kunnen ze ondersteuning krijgen bij het zoeken naar en het bezoeken van officiële instanties.
Betrapt
Velen hebben zelfs al jarenlang in de VS gewoond, hebben daar man, vrouw en/of kinderen, maar werden 'betrapt’, toen ze bijvoorbeeld naar een ziekenhuis moesten en geen documenten konden laten zien. Hebben ze dan medische hulp nodig, dan wordt hen aangeraden om naar hun land van herkomst terug te gaan.
Ik sprak met een fantastische vrouw die met haar gezin zestien jaar in de VS gewoond had en die nu al een jaar lang in de Casa del Migrante meehelpt, in afwachting van haar green card om naar haar familie terug te kunnen keren. Ze huilde, omdat haar zoon – die ze indertijd alleen maar over de grens had kunnen krijgen doordat een andere vrouw hem voor haar eigen kindje uitgaf – nu in militaire dienst naar Afghanistan moest en ze geen afscheid van hem kon nemen.
&Aliens’
De paters gaan naar El Puente, de beruchte grensovergang en halen daar de 'aliens’ op; soms zijn het er vijftig, soms tweehonderd – zeven dagen per week! De volgende dag moeten zij om vijf uur opstaan om tegen zes uur de 'Casa’ weer te verlaten. Sommigen kunnen naar een thuisadres en kunnen met een busonderneming reizen, die deportees slechts de helft van de prijs berekent. Maar de meesten weten niet waarheen te gaan en proberen nog dezelfde dag opnieuw om over de grens te komen.
In zulke omstandigheden is het geen wonder, dat (jonge) vrouwen zich prostitueren om aan het geld te komen om een nieuwe poging te wagen. Maar ook wie haar (of zijn!) lichaam niet op die manier verkoopt, loopt een levensgrote kans, in de mensenhandel terecht te komen.
Foto rechts: &Ni una mas!’ (Geen enkele meer) geschreven op het kruis aan de Amerikaans-Mexicaanse grens. Elke spijker staat voor een vermoorde migrant. Het was niet toegestaan om foto’s te maken, dus hebben twee patres als alibi gediend, doordat ze als toeristen gefotografeerd werden. Later heb ik deze gedeelten uitgeknipt.
