Leid mij, Heer, te onderscheiden uw wegen,
de paden te zien die Gij wijst;
onderricht mij, leid mij in uw waarheid.
Psalm 25

Huize Bijdorp

6 augustus 2008 kwam pater Struik, na goed overleg met beide besturen, rechtstreeks vanuit het St. Franciscusgasthuis uit Rotterdam naar Huize Bijdorp in het kloosterverzorgingshuis Oud Bijdorp.

Pater Struik wist dat hij ernstig ziek was en verzorging nodig had. Voor onze zusters was het iets nieuws. We waren tot nog toe alleen vertrouwd met een vrouwengemeenschap en nu ineens een man in ons midden. Voor beide zijden was het wel even wennen, maar Piet kreeg versterking toen pater Bouman ook bij ons kwam wonen.  Klik hier voor de overweging van pater Bouman tijdens deze avondwake.

Piet, die hier steeds vitaler werd, voelde zich thuis in Bijdorp. Niemand had verwacht dat hij zich zo goed kon aanpassen bij al die zusters. Hij genoot van de verhalen en uitte steeds meer bewondering voor hetgeen de zusters gedaan hadden in de Antillen en op verschillende plaatsen in Nederland in diverse werkzaamheden. Hij zei vaak: “Dit moet allemaal vermeld en bewaard worden voor de geschiedenis.”
Hij deed met alle activiteiten in de congregatie mee en hij was luid en duidelijk aanwezig. Als hem iets niet zinde, wees hij met zijn vingertje en kwam dan met een ander voorstel. Met enige overredingskracht kon hij zich dan ook open stellen voor de mening van anderen.

Hij genoot van de gezongen psalmen en de mooie teksten in ons koorgebed. Hij ging graag voor in de Eucharistievieringen in deze kapel en gaf ons meestal een goede gedachte mee. Over de kerk als instituut en de politiek kon hij overigens heel kritisch en tegendraads zijn, maar dat hoort bij de dominicanen. Pater Struik nam het wel op voor de vrouw in de kerk.

Hij nam deel aan de cliëntenraad en stak daar zijn mening niet onder stoelen of banken, dat was voor de directeur en de zusters wel even wennen. Hij sprak dan met een stemverheffing maar hij was wel duidelijk in zijn visie.

Communicatie was voor hem heel belangrijk. De groepsgesprekken in de communiteit, feesten en St. Nicolaasvieren vond hij heel gezellig en deed met groot plezier aan alles mee. Zaterdags- en zondagsavond klaverjassen met een groep zusters deed hij heel graag. Pater Struik was als communiteitslid heel attent naar de zusters en het personeel. Zelf zei hij menig keer: “Ik heb het hier heel goed.”
Van zijn familie en medebroeders uit Rotterdam kreeg hij dikwijls bezoek, waar hij heel content mee was.

Wat kon hij genieten van onze mooie tuin, wandelend de Vliet om, hij was een echte zon aanbidder. Ook was Piet een trouw lid van ons personeelskoor en versterkte met zijn mooie stem de tenoren, iedere maandagavond was het repetitie. Tot het bijna niet meer ging heeft hij hieraan deel genomen.

Piet kon ook eigenwijs zijn en zette dan kost wat kost zijn eigen zin door. Zo ging hij toen het zelfs bijna niet meer mogelijk was toch nog naar vergaderingen in Rotterdam en Oosterhout.
Wij hielden dan ons hart vast, maar waarschuwen hielp niet, hij bleef de regie zelf in handen houden. Toen hij van de cardioloog hoorde dat hij moest blijven voor een pacemaker omdat zijn hart dit nodig had, zei hij: ”Nee dokter, ik moet zondag celebreren en kan niet wegblijven.” De cardioloog zei: ”Nee pater Struik, nu is het mijn beurt om te celebreren.”

Toen hij van de dokter had gehoord dat de ziekte toesloeg is hij geschrokken en zo spraakzaam als hij altijd was, zo verstild werd hij toen. Het hoefde van hem niet meer zo nodig. Als het verplegend personeel en de dokter vroegen: ”Pater Struik, heeft u pijn?, dan schudde hij altijd nee.” Hij wilde zijn omgeving niet ongerust maken.
Twee dagen voor zijn overlijden heeft hij nog een glaasje korenwijn gedronken, hij was dankbaar en hij gaf een hand. De laatste uren van zijn leven gaf hij te kennen dat hij het fijn vond dat wij bij hem wilde blijven. Pater Bouman en zuster Josephina hebben bij hem gewaakt en in de vroege morgen is Piet heel rustig ingeslapen.

Ziek worden is net zoiets als een tocht door de woestijn. Deze tocht is zwaar en de stem van God lijkt soms heel ver weg. Maar in de woestijnverhalen wordt ook verteld, dat God altijd met ons meetrekt. Dat laatste gaf je kracht, moed, houvast en troost om door te gaan. Piet, jouw leven is niet voor niets geweest. Je was in hart en nieren dominicaan en predikheer en daar was je trots op.

Pater Struik heel veel dank voor alles wat u ons heeft meegegeven, de laatste moeilijke weg heeft u tot het einde voltooid en God zag dat het goed was en heeft u tot zich genomen. Wat kunnen wij beter wensen.
Piet wij zullen u missen. Rust nu in vrede.

Zuster Regina Plat o.p