Verdrietig over zijn heengaan maar dankbaar voor zijn leven geeft de Dominicaanse Lekengemeenschap Nederland kennis van het overlijden van haar lid Rob Stok. Rob Stok overleed op 17 maart in zijn huis in Utrecht. Hij werd 73 jaar. De Dominicaanse Lekengemeenschap gedenkt hem als een kostbaar en goed mens en een lekendominicaan in hart en nieren.

Rob Stok heeft zijn leven lang in Utrecht gewoond. Tijdens zijn werkzame leven bekleedde hij een leidende functie bij Unilever. Dat werk was hem lief. Rob was heel sociaal ingesteld. Hij onderhield met veel mensen contact en maakte binnen en buiten zijn werk veel vrienden.

Bijna vijftig jaar was hij getrouwd met Lenie. Samen kregen ze een zoon, Robert. Het gezin Stok woonde in de Utrechtse wijk Oog in Al. Rob was zeer betrokken bij de Dominicusparochie aldaar. Hij nam deel aan gespreksgroepen, was lid en vice-voorzitter van het parochiebestuur en deed kosterswerk. Al in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw maakte hij zich sterk voor vernieuwingen in de parochie. Hij was een groot voorstander van het voorgaan van parochianen in de zondagsvieringen, die hij ook zelf hielp voorbereiden. Ook nam hij deel aan het beraad van de gezamenlijke dominicaanse parochies in Nederland.

Rob stond zeer kritisch ten aanzien van latere ontwikkelingen binnen de rooms-katholieke kerk, maar bleef trouw. Hij kende daarbij een sterk gevoel voor rechtvaardigheid, voor wat wel en wat niet goed was voor mensen. Hun belang stond bij hem altijd voorop, zowel in de kerk als op zijn werk. Tijdens ingrijpende reorganisaties maakte hij zich sterk voor zijn collega’s. Geëngageerd als hij was voelde hij zich ook thuis in het Giordano Brunohuis, de toenmalige Utrechtse dominicaanse communiteit, die zich profileerde als grensverleggend, tegendraads en maatschappelijk betrokken. In 1999 sloot Rob zich enthousiast aan bij de nieuw opgerichte Dominicaanse Lekengemeenschap Nederland. Samen met 19 anderen deed hij professie, in ‘zijn’ Dominicuskerk.

Teleurstellingen zijn hem niet bespaard gebleven. Met pijn zag hij hoe binnen de kerk de geest van het Tweede Vaticaans Concilie werd uitgehold en hoe het maar niet lukte om gezamenlijk tot een Utrechts dominicaans centrum te komen.
De laatste jaren van zijn leven werden getekend door zijn strijd tegen kanker. Moedig maakte hij zijn ziekte vruchtbaar voor anderen, onder meer als actief lid van een patiëntenvereniging. In de kring van de Dominicaanse Lekengemeenschap werd hij vanwege zijn stemprothese stiller, maar als hij wat zei luisterde, iedereen met aandacht, want dan hij had ook echt iets te zeggen.

Rob stierf na een zwaar ziekbed. Zijn vrouw Lenie en zoon Robert hebben hem tot het laatst bijgestaan. Rob was trots op hen, en terecht. Moge zijn gedachtenis hen en allen die hem lief waren, tot troost en zegen zijn. Moge Rob nu geborgen zijn bij God, op wie hij tegen alle pijn in altijd is blijven vertrouwen.

De uitvaart van Rob Stok vond plaats op maandag 22 maart 2010, om 13.00 uur, in de Dominicuskerk, Händelstraat, Utrecht (Oog in Al). Aansluitend is de begrafenis op de r.-k. begraafplaats te Utrecht.