raditionele beelden van de priester als &man Gods’ hebben de afgelopen decennia aan geldigheid ingeboet. In deze bundel, onder redactie van kerkhistorici Gian Ackermans en Marit Monteiro, worden priesters als het ware van binnenuit geanalyseerd. Onder hen dominicaan René Dinklo.
Uit het interview met René Dinklo (1965), dominicaan en priester in Zwolle:
&De wijding voelde als een eeuwig merkteken. Het begrip 'Man Gods’ zegt me niet zoveel. Ik heb niet de illusie dat ik nu dichter bij God sta omdat ik priester gewijd ben, dan toen ik professie heb gedaan. De professie was een keuze om mijn leven in dienst te stellen van geloof en God, om bezig te zijn met het geloof, met God. Dat wordt niet anders door de priesterwijding. Omdat ik functioneer in een parochie kan het wel op een andere manier worden ingevuld.
“Eeuwig merkteken” is een begrip dat ik in dominicaans verband in het verleden wel gehoord heb. Ik heb er zelf lange tijd voor genomen om na te denken over de vraag of ik wel of niet gewijd wilde worden. Ook omdat ik de wijding, het priesterambt heel serieus neem, wetende: als ik nu gewijd wordt, dan is dat heel definitief, dan is dat voor de rest van mijn leven, dan kom je er niet meer vanaf, het eeuwig durend merkteken. Dat voelde ik ook echt zo: dit is voor de rest van mijn leven.
Misschien is dat vergelijkbaar met iemand die gaat trouwen, die in principe het jawoord voor de rest van het eigen leven geeft. Ik nam het in elk geval heel zwaar op: dit is voor de rest van mijn leven, het is meer dan een bevestiging van mijn dominicaan zijn en het viel me daarom ook zwaarder dan de keuze om professie te doen als dominicaan.’
Mannen Gods – clericale identiteit in verandering, uitgegeven bij Uitgeverij Verloren
