Geboren in Kwintsheul (25 december 1939) was een no-nonsense benadering hem met de paplepel ingegeven. Hij werd onderwijzer en zijn verhalen werden geroemd, al vond de inspecteur hem nu niet direct een ‘schoolvoorbeeld’ van een onderwijzer.
Toch bleef het onderwijs hem na aan het hart liggen, ook na zijn intreden in de Dominicaner Orde.
Hij was vormingsleider in Huissen, een gewaardeerd bestuurder van de Open Universiteit en in de laatste jaren van zijn leven hoogleraar in de faculteit van Sociale Studies aan het Angelicum in Rome.

Als overtuigd sociaal democraat was hij een actief lid van de Partij van de Arbeid. Hij had voor deze partij zitten in de Provinciale Staten van Gelderland, in de Tweede Kamer en later in de Eerste Kamer.
Daarbij ging zijn belangstelling in hoge mate uit naar minderheidsgroepen. Dat bleek o.a. uit zijn proefschrift ‘Je moet hier weg, hier komen mensen wonen’,  het eindresultaat van een onderzoek naar honderd jaar woonwagenbeleid in Nederland.

Aan zijn politieke loopbaan kwam een einde toen hij in 1993 tot provinciaal  van de Nederlandse Dominicanen werd gekozen. Een ambt waarvoor hij na zijn eerste termijn herkozen werd.
Hij was ook in die periode bestuurslid van talrijke organisaties. Binnen zijn provincie moest hij in die tijd zwaarwegende besluiten nemen, zoals het sluiten en verkopen van het Albertinum.

Ondanks de kanker die zich bij hem openbaarde, bleef hij vrijwel tot zijn laatste dagen betrokken bij gebeurtenissen en ontwikkelingen in de wereld. Hij stierf op 8 november 2006 in Huissen, het huis waar hij vele jaren eerder als vormingsleider had gewerkt en dat voor hem een thuis was tussen zijn werkzaamheden in Rome door.

Bep van der Wilk o.p.

Eind 2011 verscheen het boek David. Herinneringen van een priester-politicus.