et oude klooster van Girona in Spanje stemt Leo de Jong o.p. melancholiek. Zoveel dominicanen woonden en studeerden hier, ze zijn allemaal verdwenen, als stof in de wind. Deel elf in een serie over sporen van dominicaans leven.
Ik loop door de boeiende oude stad Girona, in Oost Spanje. De hoge stadsmuren en -poorten, oorspronkelijk nog uit de Romeinse tijd. De kathedraal, heel hoog op de stadsheuvel, met een toegang van 92 treden. En uiteraard op de ruïnes van een heidense tempel.
Joden en dominicanen
Romaanse kloosters met heel stille binnentuinen en kloostergangen. En de resten van de ooit zo bloeiende joodse wijk. maar die is nu verlaten, want na de overwinning op de Moren, rond 1450, hebben de christenen ook maar gelijk de joden het land uitgezet. Ik zag zelfs bij een huisdeur het gat, waar ooit de mezzouza had gezeten. Er is één joodse familie, die probeert de oude joodse traditie in die wijk weer een beetje tot leven te brengen.
Dan een wegwijzer: Naar het Dominicanenplein. Midden in de oude stad moet ik alweer een tamelijk hoge heuvel beklimmen. Hoog boven de stad is er het klooster van de dominicanen, goed gerestaureerd en nu onderdeel van de universiteit. De kapel dient als gehoorzaal. Dominicanen leven er niet meer, maar tjonge: wat moeten zij invloedrijk geweest zijn, gegeven het majestueuze klooster! En het uitzicht moet wel overeengekomen zijn met hun belangrijkheid: je kunt de gehele binnenstad overzien. En ze kregen daar de frisse lucht, die beneden in de nauwe straatjes node gemist werd, vooral in de hete zomers. Een luxe!
Stof
De aanblik van dit machtige gebouw maakt me een beetje melancholiek. Honderden dominicanen hebben hier eeuwenlang gebeden, gestudeerd, geleefd en gewerkt. Zij zijn als stof in de wind verdwenen. Staat dat ook de West Europese dominicanen van nu te wachten?
Bij de grootse toegangspoort zit nog een oud bord-met-opschrift. Ik ontcijfer: Hoofdzetel van de pauselijk inquisiteur van de provincie. Oei! Een van de heel wat minder leuke bladzijden uit onze ordegeschiedenis werd hier geschreven. Al waren lang niet alle dominicaanse inquisiteurs van die godsdienstige scherpslijpers en machtswellustelingen, zoals ze tegenwoordig vaak getekend worden. Toch kon je ze beter niet tegen je krijgen!
Zoals gezegd: ik daal een beetje melancholiek weer de vele trappen af, naar het niveau van het gewone volk.